[เถรี]

ล่าสุดนี้ก็ยังมีข่าวคราวที่เขาจะจัดการกับบรรดานักบวชในพุทธศาสนาของเรา ที่ "แหกคอก" ออกไปไกลเกิน จนสร้างความเสียหายให้กับพระพุทธศาสนา ทำให้ชาวบ้านเขาเสื่อมศรัทธา โดยเฉพาะในช่วงอื่นนั้น กระแสยังไม่แรงขนาดนี้ ถ้าจัดการอะไรรุนแรงลงไป เขาก็กลัวว่ากระแสจะตีกลับ กลายเป็นเดือดร้อนเอง จึงปล่อยยาวมาเป็น ๑๐ ปี แต่ช่วงนี้กระแสสังคมให้แล้ว จึงต้องชิงโอกาสในการจัดการเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ เพื่อเป็นการชำระพระพุทธศาสนาให้สะอาดขึ้น

ถ้าท่านทั้งหลายจำในปหาราทสูตรได้ ที่พระพุทธเจ้าตรัสเทียบให้ปหาราทอสูรได้ทราบว่า พระธรรมวินัยนี้เปรียบเหมือนกับทะเล มีข้อหนึ่งที่ว่าย่อมซัดซากศพขึ้นสู่ฝั่งอยู่เสมอ ก็คือท้องทะเลจะไม่เก็บพวกซากศพหรือขยะเอาไว้ ไม่ช้าก็เร็วจะต้องโดนซัดขึ้นฝั่ง

เราท่านทั้งหลายจะกลายเป็นขยะในพระธรรมวินัยนี้ หรือว่ากลายเป็นซากศพซึ่งเขารังเกียจลอยอยู่ในทะเลก็ตาม ถ้าไม่สามารถที่จะกลับกลายการกระทำของตนเองได้ ไม่ช้าก็เร็วก็จะโดนซัดขึ้นสู่ฝั่งเช่นกัน จึงเป็นเรื่องที่เราทั้งหลายต้องตระหนัก ไม่ใช่ว่าอยู่วัดท่าขนุน เป็นวัดใหญ่ มีพระภิกษุสามเณรมาก ญาติโยมให้ความเคารพนับถือมาก สิ่งทั้งหลายเหล่านั้นเป็นเรื่องของส่วนรวม ตัวเราเองมีอะไรให้เขาเคารพนับถือหรือยัง ?

อย่างที่เราพิจารณากันบ่อย ๆ ว่า "คุณวิเศษของเรามีหรือไม่ ? เพื่อที่จะได้ไม่เก้อเขินเมื่อเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม" "ตัวเราติเตียนตัวเราเองโดนศีลได้หรือไม่ ?" "ผู้รู้พิจารณาแล้วติเตียนเราโดยศีลได้หรือไม่ ?" เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เราพิจารณาโดยการท่องคล่องปากไปวัน ๆ หากแต่ต้องเอามาใช้งานจริง ๆ ด้วย

อันดับแรกเพื่อรักษาตัวของเรา ไม่ให้โดนกิเลสทุบตีอยู่ทุกวัน อันดับต่อไป ถ้าสามารถชำระใจของตนให้กิเลสเหลือน้อยลงได้ เราก็จะเป็นทั้งที่พึ่งของตนเอง และญาติโยมทั้งหลายได้ในระดับหนึ่ง ถ้าสามารถชำระใจให้ผ่องใสจากกิเลสอย่างสิ้นเชิงได้ นั่นยิ่งเป็นสิ่งที่พึงปรารถนา แต่ว่าปัจจุบันนี้เรายืนอยู่ตรงไหน ? ห่างไกลจากเป้าหมายเท่าไร ? ต้องใช้ความเพียรพยายามอีกมากเท่าไร ? นั่นเป็นเรื่องที่กระผม/อาตมภาพฝากให้ท่านทั้งหลายไปพินิจพิจารณา และปฏิบัติกันเอง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๑๔ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)