[เถรี]

ในช่วงที่วาระกรรมต่าง ๆ เข้ามา วิธีที่ดีที่สุดก็คือตั้งสติเผชิญกับเหตุการณ์นั้นอย่างสงบ แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าออกมาให้ดีที่สุด โดยเฉพาะวันนี้ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน เพราะว่าประการแรก ไม่ได้ใช้รถไปไหนไกล ประการที่สองก็คือมีเวลาให้แก้ไขนานมาก ไม่ใช่เหตุการณ์ฉุกเฉินอย่างที่เคยเผชิญมาหลายต่อหลายครั้ง

อย่างเช่นว่ามีอยู่เที่ยวหนึ่ง รถไปหมุนเป็นลูกข่างบนเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์ เหตุก็เพราะว่าตอนนั้นที่ไปเอารถกระบะตอนเดียวไป มีกระผม/อาตมภาพนั่งข้างหน้าคู่กับคนขับ คณะอีก ๔ คนนั่งที่กระบะท้าย แล้วก็เจอฝนตกกลางทาง คนขับก็เลยเหยียบกระจาย เพื่อให้ความเร็วรถช่วยให้ฝนปลิวเลยรถไป จะได้ไม่เปียกคนที่อยู่ข้างหลัง แต่ด้วยความที่ว่าฝนตก ถนนลื่น พอเข้าโค้งผิดจังหวะจึงหมุนเป็นลูกข่าง อาตมภาพเองมองรถที่อยู่เฉียดริมเหวแล้วก็รอจังหวะ "ถ้าเอ็งลงเมื่อไร แล้วข้าจะแก้ไขอย่างไร ?"

ถ้าเหตุการณ์ฉุกเฉินแบบนี้เกิดขึ้น หลายต่อหลายท่านจะรู้สึกเหมือนกับเห็นภาพช้า ก็คือทุกอย่างเหมือนอย่างกับภาพหนังที่เขาดึงอยู่ใน "โหมดสโลว์โมชั่น" ช้าจนกระทั่งเรามีเวลาคิดอะไรต่อมิอะไรได้เยอะแยะมากมาย เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าสภาพจิตของเราเร็วกว่า เนื่องเพราะว่าถ้าสภาพจิตที่ฝึกฝนดีแล้ว แม้ว่าการฝึกของเราจะไม่เข้มงวดกวดขัน แต่การสะสมวันละเล็กวันละน้อย ถึงเวลารวมตัวกันเข้า ก็จะแสดงผลให้เห็นว่าต้นทุนของเรามีเท่าไร ?

ดังนั้น..เมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นจึงไม่ได้ตกใจ เพราะประการแรกก็คือ เห็นว่าทุกอย่างช้าจนเราสามารถแก้ไขเหตุการณ์ได้ ประการที่สองก็คือพอจิตเป็นสมาธิ รัก โลภ โกรธ หลง อะไรไม่มี ความกลัวก็เลยพลอยไม่มีไปด้วย..!

เมื่อสามารถเบรกรถอยู่โดยที่ห่างจากขอบเหวไม่ถึงคืบ พ่อเจ้าประคุณ ๔ ตัวที่นั่งกระบะท้ายจึงตะโกนบอกว่า "เอาอีก..เอาอีก" ส่วนคนขับรถบอกว่า "ทำได้ครั้งเดียวโว้ย..!" ถ้าคนอื่นเห็นเขาคงคิดว่าไอ้พวกนี้บ้า..เอาชีวิตมาล้อเล่น..! แต่ก็อย่างที่บอกว่าไม่มีอะไรที่เร็วไปกว่าสภาพจิต เนื่องเพราะว่ากิเลสเกิดเร็วจนสติของเรายังตามไม่ทัน ถ้าหากว่าสภาพจิตของเราไม่เร็วพอ ก็ไม่สามารถจะสกัดกั้นกิเลสได้ เรื่องพวกนี้ท่านทั้งหลายต้องมีประสบการณ์ด้วยตนเอง