[เถรี]

จนกระทั่งหลวงพ่อโพไซดอนของกระผมต้องสะกิดว่า "ให้คนละร้อยเดียวก็พอ" เพราะว่าเด็กมากันมาก แต่กระผม/อาตมภาพนั้นเห็นว่า เราไปซื้อข้าวซื้อของของชาวบ้านเขา ก็ยังไม่สำคัญเท่ากับการที่เราให้เด็ก ๆ เพื่อเป็นกำลังใจและเป็นทุนการศึกษา เนื่องเพราะว่าบางคนนั้น เงิน ๒๐๐ - ๓๐๐ บาท อาจจะช่วยเป็นทุนต่อให้การศึกษาของเขาไปได้อีกระยะหนึ่งเลยทีเดียว

ที่บ้านหนองจอก หรือว่าบ้านห้วยลึก วัดหนองจอกแห่งนี้ มีสิ่งหนึ่งที่คิดไม่ถึง ก็คือการแสดงหนังตะลุงแบบปักษ์ใต้ แต่เป็นที่น่าเสียดายมากว่าไม่มีไฟส่องหลังให้ ก็เลยทำให้ภาพเงาที่ออกมานั้นไม่ค่อยจะชัดเจน กระผม/อาตมภาพก็แจกรางวัลให้เป็นกำลังใจให้กับทุกคน

การแสดงหนังตะลุงแบบปักษ์ใต้นั้น ต้องมีการครอบครูสืบสายวิชาการกันมา ไม่นึกเลยว่าทางด้านภาคกลางของเรา อย่างเช่นว่าหนังใหญ่วัดขนอน จังหวัดราชบุรีก็ดี หนังตะลุงของทางหนองจอก จังหวัดเพชรบุรีนี้ก็ดี จะมีอยู่และสามารถสืบสานมาจนถึงปัจจุบันนี้ได้ นับว่าเป็นเรื่องที่อัศจรรย์มาก

เมื่อพวกเราดูนิทรรศการและถ่ายรูปหมู่ร่วมกันเรียบร้อยแล้ว ก็ขึ้นศาลาประเมินไปชมการแสดงทางวัฒนธรรม ต่อด้วยพิธีการตามกำหนดการต่าง ๆ ที่ได้เตรียมการเอาไว้ กระผม/อาตมภาพทำประเมินเสร็จเรียบร้อย ก็ได้แต่นั่งฟังคนอื่น เนื่องเพราะว่าส่วนใหญ่แล้วทางคณะกรรมการหมู่บ้านรักษาศีล ๕ ต้องการที่จะให้กำลังใจแก่ผู้ที่เหนื่อยยากในการจัดโครงการนี้ เพื่อรอให้พวกเรามาตรวจประเมิน

แต่กระผม/อาตมภาพนั้นชมคนอย่างเดียวไม่เป็น เนื่องเพราะว่าถ้าเราชมอย่างเดียวว่าดี สมมติว่าสถานที่หนึ่งทำดีได้ ๙๐ เปอร์เซ็นต์ อีกที่หนึ่งทำดีได้ ๖๐ เปอร์เซ็นต์ แล้วเราก็ไปชมว่า "ดีแล้ว ประเสริฐแล้ว เลิศแล้ว" ฝ่ายที่ ๖๐ เปอร์เซ็นต์ ต่อไปถ้าหากว่าไม่สามารถรักษาระดับได้ ก็จะตกต่ำลงไป อาจจะจนถึงกระทั่งไม่สามารถจะผ่านเกณฑ์ประเมินก็เป็นได้..! จึงต้องให้ท่านทั้งหลายที่มีความสามารถในการพูดสิ่งที่ดีน้อยให้ดีมากได้ เป็นผู้ที่พูดกล่าวเป็นกำลังใจให้กับเจ้าของสถานที่เขา จนกระทั่งเสร็จสรรพเรียบร้อยจากการตรวจประเมิน กระผม/อาตมภาพก็ขอตัวเดินทางกลับ และทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนมาในระหว่างทาง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๓ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)