[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพฤหัสบดีที่ ๒๘ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ กระผม/อาตมภาพเดินทางไปวัดหินแท่นลำภาชี หมู่ที่ ๓ ตำบลหนองไผ่ อำเภอด่านมะขามเตี้ย จังหวัดกาญจนบุรี ตั้งแต่ตี ๕ เพื่อเข้าร่วมเป็นคณะกรรมการตรวจประเมินเพื่อยกบ้านหินแด้น ขึ้นเป็นหมู่บ้านรักษาศีล ๕ ต้นแบบ ประจำปีงบประมาณ ๒๕๖๘

คำว่า "หินแด้น" ก็คือ "หินแท่น" นั่นเอง เพียงแต่ว่าคนกาญจนบุรีหลายต่อหลายอำเภอนั้น จะพูดสำเนียงค่อนข้างเหน่อ ซึ่งกระผม/อาตมภาพเห็นว่า เป็นความน่ารักของแต่ละท้องถิ่น แต่ด้วยความที่บุคคลไม่คุ้นชิน พอได้ยินพูดคำว่า "หินแท้น" ก็เลยไปเขียนว่า "หินแด้น" กลายเป็น "บ้านหินแด้น" แต่ว่าทั้งวัดและโรงเรียนก็คือวัดหินแท่นลำภาชี และโรงเรียนบ้านหินแท่น ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงกลายเป็นหมู่บ้านซึ่งมีคนละชื่อกับวัดและโรงเรียนไปโดยไม่รู้ตัว

แบบเดียวกับ "บ้านเขาสะพายแล่ง" ในปัจจุบันนี้ ซึ่งสำเนียงเหน่อเมืองกาญจน์แถวพนมทวนจะออกเสียงว่า "เข้าสะพายแล้ง" แต่คนที่ไม่เคยชินกับสำเนียงเมืองกาญจนบุรี แทนที่จะฟังเป็น "เขาสะพายแล่ง" ก็ฟังเป็น "เขาสะพายแร้ง" ซึ่งไม่รู้ว่าจะสะพายไปทำอะไร ? เพราะว่านกแร้งเป็นนกที่เหม็นที่สุดในโลก แถมไม่มีใครเอาไปกินเสียด้วย ยกเว้นว่าจะเอากระดูกนกแร้งมาทำยาเท่านั้น

อย่างเมื่อวันก่อนที่ "บ้านหนองเพียร" ตำบลบางงาม อำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรีก็เช่นกัน หมู่บ้านนี้แต่เดิมชื่อว่า "หนองปลาตะเพียน" เมื่อเรียกไปนาน ๆ ก็กร่อนลงเหลือ "หนองตะเพียน" อย่างที่ท่านทั้งหลายอาจจะเคยเห็น "บ้านหนองปลาดุก" "บ้านหนองปลาไหล" "บ้านหนองงูเหลือม" เหล่านี้เป็นต้น แล้วพอนานไป จาก "หนองตะเพียน" ก็กร่อนลงเหลือแค่ "หนองเพียน"

แต่เมื่อบุคคลเอามาเขียนเป็นตัวหนังสือแทนคำพูด กลับกลายเป็น "หนองเพียร" ก็คือมีความพากเพียร ขยันขันแข็งขึ้นมา เรื่องของชื่อบ้านนามเมืองที่ผิดเพี้ยนไปจากความหมายเดิมยังมีอีกมากมาย ถ้าจะยกตัวอย่างขึ้นมาก็พูดกันไม่รู้จบ