[เถรี]

ญาติโยมทั้งหลายจะเห็นว่า ในเรื่องของวัดวาอารามของเรา ตลอดจนกระทั่งพระภิกษุสามเณรนั้น เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง ในการที่จะดำรงพื้นฐานของบ้านเมืองของเรา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของศีล ๕ ที่เป็นพื้นฐานของกฎหมายทุกประเทศ แล้วในขณะเดียวกัน ก็ยังเป็นเครื่องผูกจิตผูกใจ ให้ชาวบ้านมีความสามัคคีกลมเกลียวเหนียวแน่น โดยมีวัดเป็นศูนย์กลางในการนำทำกิจกรรมต่าง ๆ ไม่ว่าจะเกี่ยวกับเรื่องของความสงบเรียบร้อยก็ดี ในเรื่องงานวัฒนธรรม ตลอดจนกระทั่งการทำมาหากินต่าง ๆ ก็ตาม

โดยเฉพาะในเรื่องของ Soft Power แล้ว กระผม/อาตมภาพเสียดายงบประมาณ ๕,๐๐๐ ล้านบาทเป็นอย่างยิ่ง ที่รัฐบาลทุ่มเทลงไปเกี่ยวกับเรื่องของ Soft Power แล้วแทบจะไม่ได้มีผลอะไรตอบแทนมาเป็นชิ้นเป็นอันเลย..!

แต่ว่าในโครงการหมู่บ้านรักษาศีล ๕ นั้น เราได้รับงบประมาณสนับสนุนมา ๔ ล้านบาท เงิน ๔ ล้านบาทนี้เมื่อแบ่งออกมาเป็นคณะสงฆ์หนเหนือ หนตะวันออก หนกลาง และหนใต้ ก็เหลือมาถึงหนกลาง ๒๓ จังหวัดนี้จำนวน ๙ แสนบาท และใน ๙ แสนบาทนั้น เราจะต้องแบ่งปันเฉลี่ยให้กับวัด หรือว่าสถานที่ซึ่งจัดในการตรวจยกหมู่บ้านรักษาศีล ๕ ต้นแบบ เพื่อให้เขาทั้งหลายเหล่านั้นมีต้นทุนในการจัดงาน

จะเห็นได้ว่าเราใช้งบประมาณน้อยมาก ๆ เนื่องเพราะว่า ๙ แสนบาทเมื่อหารด้วย ๒๓ ก็เหลือไม่กี่สตางค์เท่านั้นเอง เฉลี่ยแล้วเหลือจังหวัดละไม่ถึง ๕ หมื่นบาทด้วยซ้ำไป แต่ว่าทุกที่ซึ่งเราไปทำการตรวจยกหมู่บ้านศีล ๕ นั้น ชาวบ้านทั้งหลายก็จะขนเอา Soft Power ที่สามารถแปลงเป็นรายได้เข้าสู่หมู่บ้านของเขาออกมาทั้งหมด

ท่านทั้งหลายอาจจะสงสัยว่า ในเรื่องของรายได้เข้าหมู่บ้านก็ดี ในเรื่องของสินค้า ตลอดจนกระทั่งสิ่งที่มีชื่อเสียงของที่นั้น ๆ ก็ตาม มาเกี่ยวข้องอะไรกับการรักษาศีล ๕ ด้วย ? ก็คือว่าศีล ๕ ข้ออทินนาทานฯ เว้นจากการลักขโมยนั้น ถ้าเราเว้นอย่างเดียว โดยไม่มีอาชีพการงานอื่นเข้ามา ก็เรียกว่าเป็นการรักษาศีลแบบไร้ปัญญาสิ้นดี..!

ดังนั้น..จึงต้องมีหลักธรรมข้อสัมมาชีพเข้ามาด้วย คือการทำมาหากินแบบถูกต้องตามกฎหมายบ้านเมืองและศีลธรรม ซึ่งสิ่งทั้งหลายเหล่านี้นั้น ในแต่ละหมู่บ้านมีอะไรที่เป็นของดีของตน ก็พยายามที่จะขุดจะค้นขึ้นมา เพื่อแปลงเป็นมูลค่า ส่งเสริมการครองชีพของชาวบ้านในสถานที่นั้น ๆ ให้ดีขึ้น ก็แปลว่าในเรื่องของ "เบญจศีล" นั้นเรางดเว้นแล้ว ก็ต้องมี "เบญจธรรม" ให้ปฏิบัติควบคู่กันไป