[เถรี]

ที่ท่านใช้คำว่า คะณะนา สัลลักเขตัพพา ก็คือพึงจักกำหนดนับได้ แล้วก็จะขึ้น อิทานิ ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ปะรินิพพานะโต ปัฏฐายะ ก็คือตั้งแต่พระปรินิพพานขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาถึงบัดนี้ อัฏฐะสัฏฐะยุตตะระปัญจะสะตาธิกานิ เท๎วสังวัจฉะระสะหัสสานิ บาลีเขานับจากเลขน้อยไปหามาก

อัฏฐะสัฏฐะ (๖๘)
ยุตตะระ (กว่าอีก)
ปัญจะสะตะ (๕๐๐)
อธิกะ (กับอีก)
เท๎วสังวัจฉะระสะหัสสะ (๒,๐๐๐ ปี)

เท๎ว คือ สอง สะหัสสะ คือ พัน แต่ภาษาบาลีนับอะไรเขาจะเอาสิ่งที่นับนั้นไว้ตรงกลาง ดังนั้น..สังวัจฉะระ ที่แปลว่าปี ก็เลยไปอยู่ตรงกลางเป็น เท๎วสังวัจฉะระสะหัสสะ แปลเรียงตามบาลีไปได้ว่า สองปีพัน ถ้าอ่านเป็นไทยต้องอ่านกลับว่า สองพันปี

ปัจจุปปันนะกาละวะเสนะ (วันเวลาในปัจจุบันนี้)
สาวนะมาสัสสะ (เดือนเก้า)
นะวะมัง ทินัง (วันที่เก้า)
วาระวะเสนะ ปะนะ โสระวาโร (ตรงกับวันเสาร์)

คราวนี้ถ้าหากว่าโยมฟังภาษาบาลีไม่ออก ก็ไปฟังเป็นภาษาไทย ที่ท่านว่า ศุภมัสดุ พระพุทธศาสนายุกาล จำเดิมแต่ปรินิพพานแห่งองค์สมเด็จพระบรมศาสดาจารย์อรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า บัดนี้ล่วงเข้า ๒๕๖๘ พระวัสสา
วัสสาคือฤดูฝนตามภาษาบาลี แต่บ้านเราอะไร ๆ ก็เอาบาลีเป็นหลัก แต่ใช้เป็นสันสกฤตทุกที..! วัสสาในบาลีพอมาเป็นสันสกฤตก็เป็นพรรษา ก็กลายเป็น ๒๕๖๘ ฤดูฝน เพราะพรรษาก็แปลว่าฤดูฝน หนึ่งฤดูก็นับเป็นปี แต่ระยะหลังนี้ฝนฟ้ามามั่วไปหมด ถ้าขืนไปนับแบบเก่าอาจจะได้เพิ่มหลายปี