[เถรี]

รุ่นอาตมภาพไม่มี เพราะว่าตัวเองดุ เพื่อนฝูงต้องฟัง แต่ว่ารุ่นน้องตายคาที่ไป ๑ ราย..! นั่นต้องบอกว่าซวยจริง ๆ เพราะว่าเป็นการฝึกโดยใช้อาวุธจริง กระสุนจริง ปืนกลมือจะกราดมา ความสูงจะสูงจากพื้นประมาณ ๑ ศอก ถ้าเราหมอบแล้วคลานเข้าไป โอกาสรอดมีเกิน ๑๐๐ % แต่ในระหว่างนั้นเขาก็จะมีระเบิดวางเป็นระยะ ๆ แล้วก็กด..บึ้ม..บั้ม..ไปเรื่อย..!

รายนี้ตายแล้ว น่าจะเอ่ยชื่อเอ่ยนามสกุลได้ ชื่อนักเรียนนายสิบสมพงษ์ พินิจมนตรี เป็นญาติใครบ้าง ? ปรากฏว่าสมพงษ์ตายเพราะว่า เมื่อไปใกล้ ครูฝึกก็กดระเบิด..ตึ้มมม..!ไม่เป็นอะไรหรอก แต่งูแมวเซาตกใจ พรวดออกจากรูมาตรงหน้า สมพงษ์ก็ผงะลุกขึ้น หงายหลังตึงเลย..! กระสุนปืนกล เอ็ม. ๖๐ แบบเดียวกับที่แรมโบ้สะพาย ที่มีกระสุนเป็นสาย ๆ แบบนั้น ทะลุเข้าไหปลาร้าออกทางด้านหลังอย่างกับขวานจามเลย..! แล้วจะรอดไหม ?

รุ่นต่อไปก็ตาย ๑ คน รายนั้นไปหกล้มแล้วทับ "แฟลร์" พลุส่องสว่าง เป็นแสนแรงเทียน..! วิ่งแล้วไปสะดุดล้มทับ ระเบิดตึ้มขึ้นมา ไม่ใช่แค่แรงอัด แต่มีความร้อนเป็นแสน ๆ แรงเทียน ก็เลยไหม้หมด..!

ฟังแล้วเป็นอย่างไร ? กว่าที่จะรู้ว่าเขารอดจากการฝึกมาได้ เพื่อที่จะไปปกป้องประเทศชาติของเรานั่น ตายแล้วตายอีก..! ถ้าไม่ตั้งใจฝึก ครูฝึกเขาบอกว่า "มึงอยากเป็นปุ๋ยที่ชายแดนใช่ไหม ?" นั่นแหละ..พอได้ยินก็ต้องตั้งใจฝึก แต่รุ่นของอาตมาไม่ไหวหรอก ขี้เกียจกันฉิบหายวายป่วงหมด ครูฝึกก็ด่า "ไอ้ห่..พวกมึงจะไปเป็นปุ๋ยชายแดนหรือยังไงวะ ? ถึงเวลาลงบรรจุรับราชการแล้ว พวกมึงจะทำยังไง ?" ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "ผมก็ไปกับเล็กสิครับ" ไอ้ห่..! ๑๒๓ คนจะไปกับเราหมด..! พวกเขาไม่คิดว่าต้องกระจายไปลงทั่วประเทศเลยหรือ ?!

ตอนนี้รุ่นอาตมาเกษียณแล้ว เพื่อนคนสุดท้ายอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง พันเอกประสิทธิ์ พุฒตาล ที่บอกว่าเป็นน้องเขยของท่านเจ้าคุณปัญญา เจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี พาพรรคพวกมานิมนต์ไปงานเลี้ยงรุ่น อาตมภาพถามว่า "เลี้ยงกี่โมง ?" เขาตอบว่า "๕ โมงเย็น" ได้แต่บอกว่า "ไอ้ฉิบหา..มึงได้ดูกูบ้างรึเปล่าวะ ? ห้าโมงเย็นแล้วกูจะไปกินอะไรกับมึงได้ ?" นิมนต์ไปงานเลี้ยงรุ่นตอนห้าโมงเย็น ก็เท่ากับว่าไม่ได้นิมนต์นั่นแหละ..!

เดี๋ยวพวกเราสมาทานพระกรรมฐานแล้ว ค่อยภาวนาให้หายฟุ้งซ่านก็แล้วกัน..!