ปรากฏว่าวันนั้นฝึกวิชาขว้างระเบิด ทหารขว้างระเบิดนี่เขาไม่ใช่เงื้อมือแล้วขว้างนะ เขาให้ทอยขึ้น ก็คือแกว่งแขนจากข้างล่างขึ้นบน ถามว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น ? เพราะว่าถ้าเงื้อมือแล้วขว้างพลาด ระเบิดจะตกอยู่ใกล้ ๆ แต่ถ้าทอยขึ้น อย่างไรก็ไปได้ไกล คนแรงดี ๆ บางทีไปได้ถึง ๓๐ - ๔๐ เมตร..!
วันนั้นครูฝึกชักสลักปุ๊บ ยัดใส่มือเพื่อน อย่ารู้เลยว่าชื่ออะไร ครูฝึกบอกว่า "ขว้างให้สุดแรงเลยนะมึง..!" เพื่อนก็ "ครับ" หันขวับมาขว้างตูมใส่กลางกลุ่มของอาตมา..! ไอ้พวกเราร้อง "เฮ้ยยย..!" ต่างคนต่างพุ่งหลาวไปคนละทิศละทาง..!
อาตมภาพกับเพื่อนคนที่ปัจจุบันนี้ ซึ่งเป็นน้องเขยหลวงพ่อเจ้าคุณปัญญา (พระเทพปริยัติโสภณ, ดร.) เจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี พันเอกประสิทธิ์ พุฒตาล พุ่งหมวกเหล็กชนกันเสียงดัง "ป๊งงง..!" ดาวขึ้นว่อนทั้งคู่ ต่างคนต่างพุ่งออก เขาพุ่งมาทางนี้ เราพุ่งไปทางนั้น..! ขวิดกันพอดีเลย เฮ้อ..ลุกขึ้นได้ก็กระชากคอเสื้อเพื่อนที่ขว้างระเบิด ตอนนั้นอาตมาแรงดี มือเดียวยกคนได้ทั้งคน ถามว่า "มึงทำเหี้..อะไรแบบนี้วะ ? จะตายห่ากันหมดทั้งกองร้อย !"
เพื่อนบอกว่า "กูกลัวว่าถ้าขว้างเข้าป่าแล้วจะหาย เดี๋ยวพวกมึงจะโดนซ่อมอีก" ได้ยินแล้ว "น้ำตาจิไหล" "มึงห่วงพวกกูมากเลยว่าจะโดนซ่อม แต่มึงไม่ห่วงเลยว่าพวกกูจะตายห่..!"
รู้หรือยังว่าพวกประเภทโง่แล้วขยันมีจริง ? เพราะฉะนั้น..ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่า เพื่อนคนนี้ปัจจุบันเกษียณแล้วเป็นแค่จ่าแก่ ๆ ในขณะที่คนอื่น ๆ เป็นผู้กองผู้การกันหมดทั้งรุ่น..! ไม่ได้ซ้ำเติมหรอกนะ ชอบใจความซื่อของเขา แต่ตอนนั้นบอกตรง ๆ ว่าถ้าเหตุผลไม่พอนี่อาตมาต่อยคว่ำตรงนั้นเลยนะ..! เขากลัวลูกระเบิดหายก็เลยโยนเข้าไปในกลุ่มเพื่อน อย่างไรก็ต้องมีเพื่อนสักคนเห็น..! อะไรประมาณนั้น ???
โชคดีที่ว่าเมื่อสลักระเบิดดีดขึ้น จะมีเวลา ๔ วินาที เวลาคนหนีตาย ๔ วินาทีนี่ไปได้ไกลมาก ก็คือถ้าออกพ้นระยะ ๑๐ เมตร แล้วหมอบลง มักจะไม่เป็นอะไร เนื่องเพราะว่าระเบิดจะระเบิดขึ้นในลักษณะเป็นกรวยบานขึ้นข้างบน จะมีช่องว่างอยู่ประมาณ ๓๐ - ๓๕ องศาจากพื้น ที่จะไม่มีสะเก็ตระเบิดมาโดน ดังนั้น..ถ้าหากว่าพ้นระยะ ๑๐ เมตรแล้วหมอบลงทัน จะไม่เป็นไร ยกเว้นระเบิดรุ่นใหม่ที่คิดออกมา ที่เขาเรียกว่า "ระเบิดขนาน" ระเบิดแล้วออกข้างเลียดพื้นไป คนเราที่คิดในเรื่องฆ่ากันนี่คิดได้ชั่วมากเลยนะ..! ตรงไหนมีจุดอ่อนก็แก้ไขไป
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : เมื่อวานนี้ เมื่อ 14:30
|