[เถรี]

ถ้าถามว่าทำไมกระผม/อาตมภาพใช้คำว่า "ทุกข์สาหัส ?" ก็เพราะว่าบุคคลที่จิตยิ่งละเอียด ก็ยิ่งเห็นความทุกข์ชัดเจน แม้กระทั่งการหายใจก็ยังเหนื่อย ไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่ท่านตักอาหารเข้าปาก เรายกมือขึ้น วางมือลง ท่านลองไปยกขึ้น ๆ ลง ๆ สัก ๒๐๐ - ๓๐๐ ครั้งติดต่อกันดูว่าจะทุกข์แค่ไหน ?

ถ้าเรารู้จักใช้ปัญญาคิด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเราล้วนแล้วแต่เป็นความทุกข์ทั้งสิ้น เป็นเรื่องที่เราต้องทน ยิ่งเห็นชัดเจนมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกว่าเหลือที่จะทน ถ้าหากว่าอยู่ในลักษณะแบบนี้ ท่านทั้งหลายก็จะเข้าสู่ในส่วนวิปัสสนาญาณ ๙ ก็คือเริ่มหาทางหนี

เมื่อเห็นทุกข์ชัดเจน พยายามจะหาทางหนี หนทางก็ไม่มีอะไรเหนือไปกว่ามรรค ๘ ก็คือ ศีล สมาธิ ปัญญา จนกระทั่งท้ายสุด สังขารุเปกขาญาณเกิด เห็นว่าเจ้าอยากจะทุกข์ก็ทุกข์ไปเถิด เพราะว่าข้าอยู่กับเจ้าแค่วันนี้เท่านั้น หรือถ้าจิตละเอียดมาก ๆ ก็คืออยู่แค่ชั่วลมหายใจนี้เท่านั้น

ในเมื่ออยู่กับมันแค่ชั่วลมหายใจเดียว ทำไมเราจะอยู่ให้ดีไม่ได้ ? ท่านทั้งหลายก็จะปล่อยวางการยึดมั่นถือมั่น เลิกการปรุงการแต่งทั้งหมด ชีวิตเราอยู่กับปัจจุบันเฉพาะหน้าเท่านั้น อดีตผ่านไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ อนาคตก็ไม่รู้ว่าจะมาถึงหรือเปล่า ? เพราะถ้าลมหายใจของเราหมดไป ชีวิตก็สิ้นสุดลง จึงปล่อยวางจากภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม อยู่กับปัจจุบันธรรมตรงหน้า พูดง่าย ๆ ว่าหายใจไปวัน ๆ รอวันตายเท่านั้น ไม่ใช่ดิ้นรนแสวงหาความตาย แต่พร้อมที่จะตายอยู่เสมอ เพราะเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่า การพ้นไปจากร่างกายนี้เท่านั้น ที่จะทำให้เราพ้นจากกองทุกข์ได้

จึงขอฝากไว้เป็นการบ้านสำหรับท่านทั้งหลายไปพิจารณาดูบ่อย ๆ ว่า สิ่งที่เราทำอยู่ทุกวันนั้น สามารถทำได้ดังที่กระผม/อาตมภาพกล่าวมาแล้วหรือไม่ ? สามารถขัดเกลาตนเองไปถึงระดับไหน ? แล้วเราท่านทั้งหลายจะก้าวไปข้างหน้าอย่างไรก็เป็นเรื่องของอนาคต แต่ละวันของเรา ถ้าสามารถรักษากำลังใจอยู่ในด้านดีได้มากกว่า ก็ถือว่าไม่เสียทีที่ได้ปฏิบัติธรรมแล้ว..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)