[เถรี]

ดังนั้น..กระผม/อาตมภาพจึงเฉย ๆ กับเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ อยู่ในลักษณะที่ว่า ถ้าผู้บังคับบัญชาเห็นสมควรให้มาก็รับไว้ ไม่ให้มาก็แล้วไป ไม่เสียเวลาไปคิด ไม่เสียเวลาไปน้อยใจ เพราะว่าแค่ภาระหน้าที่ในแต่ละวันก็ท่วมหัวแล้ว ถ้าพูดกันแบบง่าย ๆ ก็คือ "ไม่มีเวลาไปคิด" เรื่องพวกนี้เป็นการวัดกำลังใจของตัวเราได้เช่นกันว่า เราไปยินดียินร้ายกับโลกธรรมหรือไม่ ? ถ้าหากว่าวางใจเป็นกลาง ไม่ยินดียินร้ายได้ โอกาสที่เราจะทุกข์มากขึ้นก็ไม่มี

อย่างที่กระผม/อาตมภาพเคยกล่าวไปหลายวาระแล้วว่า คนเราในปัจจุบันนี้ มักจะทุกข์เพราะความคิดตัวเอง ก็คือเรื่องไม่เป็นเรื่องก็เอามาคิดไปหมด แล้วก็เครียด นอนไม่หลับ หน้าเหี่ยว หัวหงอกไปเรื่อย ตามแต่ตนเองที่เครียดมากเครียดน้อย ท้ายสุดหลายรายก็มะเร็งรับประทาน..! กลายเป็นว่าหาเรื่องใส่ตัว สร้างทุกข์ให้กับตนเอง

ดังนั้น..ในส่วนหนึ่งที่กระผม/อาตมภาพเห็นว่า "พระสินทรัพย์" ท่านสามารถที่จะตั้งฉายาให้ตนเองได้ถูก ก็คือเป็น "หลวงตาสิ้นคิด" เพียงแต่ว่าท่านทำได้จริงอย่างนั้นหรือเปล่า ? เนื่องเพราะว่าถ้าหาก ศีล สมาธิ ปัญญา ของเราทรงตัวมั่นคงไปได้ถึงระดับหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรา สภาพจิตของเรารับเข้ามาแล้ว จะสามารถกลั่นกรองได้เร็วมากว่า ถ้าเราคิดแบบนี้ จะก่อให้เกิดทุกข์เกิดโทษอย่างนี้ แล้วก็วางทิ้งไปเลย แต่ถ้าเราคิดแบบนี้ จะทำให้คุณงามความดีเจริญขึ้น ก็จะเลือกคิดในด้านนั้น แล้วท้ายสุดก็คือไม่คิดอะไร เพราะว่ามีแต่จะสร้างโทษให้กับตนเองมากกว่า..!

ดังนั้น..ญาติโยมส่วนใหญ่ ตลอดจนกระทั่งพระภิกษุสามเณรของเราในปัจจุบันนี้ มักจะคิดฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นานา ก็คือถ้าไม่ไปหวนหาอาลัยในอดีต ก็จะไปฟุ้งซ่านถึงอนาคต ถ้ากำลังใจของเราหลุดไปจากปัจจุบัน ไม่ว่าจะส่งไปในอดีต หรือไปในอนาคต ก็แปลว่าเรากำลังสร้างทุกข์สร้างโทษให้กับตนเอง กำลังซ้ำเติมตนเอง ที่ความทุกข์มีสาหัสอยู่แล้ว ยังมาทำให้ทุกข์นั้นหนักยิ่ง ๆ ขึ้นไปอีก..!