[เถรี]

ต่อให้สิ่งที่เราทำซ้ำ ๆ ซาก ๆ ขนาดไหนก็ตาม อย่างน้อยเราต้องรู้ว่า "เราทำวันนี้ได้ดีกว่าเมื่อวานหรือเปล่า ?" ถ้ายังทำได้ดีไม่เท่าเมื่อวาน หรือว่าทำได้ไม่ดีกว่าเมื่อวาน พรุ่งนี้เราต้องทำให้ดีกว่าวันนี้..! นี่คือการตั้งเป้าหมายเอาไว้ให้ชัดเจน แล้วเราจะได้ปฏิบัติไปตามเป้าที่วางไว้ ความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมถึงจะมีขึ้นได้

โดยเฉพาะเรื่องพวกนี้เป็นการวัดในการปฏิบัติจริง หรือที่เรียกง่าย ๆ ว่า "ศึกษาหลักธรรมแล้วเอาไปใช้ในชีวิตจริง" ซึ่งเป็นการแสดงผลอย่างชัดเจนที่สุดว่า "ธรรมะที่เราประพฤติปฏิบัติมานั้น สามารถที่จะทนการเสียดสีได้ระดับเท่าไร ?" ถ้ารู้สึกว่าไปจนสุดปลาย เรารับไม่ได้ เกิดความหวั่นไหว ยินดียินร้ายมาก ก็ต้องรีบแก้ไขกำลังใจตนเองโดยด่วน ก็คือเราจะรู้ว่าจุดพอดีหรือว่าจุดรับเต็มที่ของเราอยู่ตรงไหน ? แล้วพยายามที่จะปรับให้ดีขึ้น สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไม่หวั่นไหว ไม่ยินดี ไม่ยินร้ายกับสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ถึงจะนับว่าใช้ได้

หลังจากที่พวกเราฉันเช้าเสร็จแล้ว หลายท่านก็เห็นว่ามีคณะพระธรรมทูตสายอินเดีย - เนปาล นำโดยท่านเจ้าคุณเฉลิมชาติ - พระวิเทศวัชราจารย์ (เฉลิมชาติ ชาติวโร) เจ้าอาวาสวัดสิทธารถราชมณเฑียร ประเทศอินเดีย มาถวายสักการะเนื่องในโอกาสเข้าพรรษา เพราะท่านถือว่ากระผม/อาตมภาพเป็นครูบาอาจารย์ของท่านรูปหนึ่ง

เรื่องพวกนี้ท่านทั้งหลายจะเห็นว่า ระยะหลังนี้ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนฝูงหรือว่าลูกศิษย์ ท่านเจริญก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงาน เป็นใหญ่เป็นโตกันจนกระทั่งบางท่านขึ้นไปจนถึงระดับรองเจ้าคณะภาคแล้ว..! แต่กระผม/อาตมภาพก็ยังคงทำตัวเป็นปกติเหมือนเดิม ก็คือยินดีกับความดีที่ท่านได้รับ เพราะว่าสร้างผลงานเอาไว้ ก็สมควรแก่ตำแหน่งหรือว่ายศศักดิ์

ถ้าถามว่ากระผม/อาตมภาพรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจหรือไม่ ? ว่าเพื่อนฝูงลูกศิษย์เขาก้าวหน้ากันไปขนาดนั้นแล้ว เรายังอยู่แค่นี้เอง..! ขอบอกว่าเรื่องอย่างนี้ กระผม/อาตมภาพไม่เสียเวลาไปคิด เพราะเท่ากับว่าหาทุกข์ใส่ตัว โดยเฉพาะในเรื่องของยศของตำแหน่ง ไม่ใช่ได้มาเฉย ๆ แต่มาพร้อมกับหน้าที่รับผิดชอบที่ใหญ่ขึ้น หนักขึ้น บางทีกระผม/อาตมภาพมองดูท่านที่ดิ้นรนไขว่คว้า ก็ยังคิดอยู่ว่า "ท่านไม่ได้คิดเลยหรือว่าจะต้องรับภาระหนัก จะต้องเหนื่อยยากยิ่งกว่าเดิม?"