[เถรี]

ดังนั้น..สิ่งสำคัญที่สุดก็คือจิตสำนึกของตน และคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์ แต่คำสั่งสอนของครูบาอาจารย์ก็ต้องเป็นครูบาอาจารย์ที่ทรงศีลทรงธรรมด้วย เพราะว่าในช่วงที่เรียนหนังสืออยู่ กระผม/อาตมภาพได้ยินคำสอนนอกลู่นอกทางมามากต่อมากด้วยกัน

อย่างเช่นว่า "พระเณรของเราเรียนหนัก ถ้ารู้สึกหิวก็ฉันอาหารเย็นได้ แล้วค่อยไปปลงอาบัติเอา" ซึ่งเรื่องพวกนี้ ส่วนใหญ่แล้วจะมีอยู่ในสำนักเรียน เกิดจากประการแรกเลย ตัวเองทำแบบนั้น อยู่ในลักษณะ "หมาหางด้วน" ก็เลยชวนตัวอื่นให้กัดหางตัวเองให้ด้วนไปด้วยกัน ประการที่ ๒ ก็คือตนเองก็ได้รับคำสั่งสอนจากครูบาอาจารย์ในลักษณะแบบนั้น ก็เลยไม่รู้สึกว่าผิด..!

ในช่วงที่ยังเป็นอาจารย์สอนอยู่ตามวิทยาลัยสงฆ์ต่าง ๆ เขามีการพานิสิตเดินทางไปดูงานต่างประเทศบ่อย ๆ เชื่อหรือไม่ว่าบรรดาครูบาอาจารย์ที่เป็นนักบวช ไม่มีใครยอมนอนห้องเดียวกับกระผม/อาตมภาพเลย เพราะรู้ว่าไม่ฉันอาหารเย็นแน่นอน ไม่ใช่แย่งกันนอนด้วยเพราะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพเคร่งครัด แต่แย่งกันไม่นอนด้วยเพราะว่าเคร่งครัด ส่วนท่านจะไปทำอะไรกันนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง..!

ดังนั้น..ถ้าไม่ใช่ครูบาอาจารย์ที่ทรงศีลทรงธรรม คำสอนของท่านก็จะออกนอกลู่นอกทาง กลายเป็น "สัทธรรมปฏิรูป" แล้วท้ายที่สุดก็สร้างความเสียหายให้กับพระพุทธศาสนา เราต้องนึกถึงพระบาลีที่ว่า มือซึ่งไม่มีแผล ย่อมสามารถจับยาพิษได้โดยที่ไม่เป็นอันตราย บุคคลที่มีศีลเสมอกัน ย่อมไม่เกิดวิปฏิสาร คือความเดือดเนื้อร้อนใจ เพราะต่างคนต่างรู้ว่าอีกฝ่ายมีศีล แต่ถ้าศีลของเราบกพร่อง เราเองนั่นแหละที่จะเดือดเนื้อร้อนใจ เพราะรู้ว่าความดีไม่เท่าคนรอบข้าง แล้วท้ายที่สุด ถ้าทนสภาพไม่ได้ ก็จะปลีกตัวออกไปอยู่สำนักอื่นบ้าง สึกหาลาเพศไปบ้าง เหล่านี้เป็นต้น