[เถรี]

วันนี้ช่วงเช้าเราปฏิบัติธรรมกันตามปกติ หลังจากเลิกแล้ว ช่วงบ่ายขอเวลาสำหรับงานฉลองสัญญาบัตรพัดยศฯ ก็แปลว่าวันนี้เราปฏิบัติธรรมเฉพาะช่วงเช้า

คราวนี้พอมีงาน สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ดูใจตัวเองด้วยว่าเรารักษากำลังใจได้ไหม ? ฟุ้งซ่านไปกับคนหมู่มาก หรือว่านิ่งสงบได้เหมือนอย่างกับอยู่คนเดียว นั่นเป็นสิ่งที่เราต้องระมัดระวังอย่างที่สุด ไม่เช่นนั้นแล้วสิ่งที่ทำได้ก็จะหลุดหายหมดตอนงานนี่เอง..!

โยมจะเลียนแบบอาตมภาพไม่ได้หรอก เพราะว่าของอาตมานี่กดปุ่มสั่งได้ ก็คือของบางอย่างในจำนวนคนมาก ๆ ด้วยกัน ถ้าไม่ดุ ไม่ด่า ไม่ว่า ไม่กล่าว ระเบียบก็จะไม่มี แต่ถ้าจะดุ จะด่า จะว่า จะกล่าว ต้องระวังกำลังใจตัวเองด้วยว่า เราเกิดโทสะขึ้นมาหรือไม่ ? ถ้าเกิดโทสะขึ้นมา วางกำลังใจเป็นกลางไม่ได้ เราจะเสียผลเอง

โยมส่วนใหญ่แล้วดูไม่ออก มองไม่เป็น สู้หมายังไม่ได้ หมาของอาตมาตวาดด่าปุ๊บ..มันเลียแผล็บ..! รู้ว่าด่าแต่ปาก อยากด่าก็ด่าไป เดี๋ยวเจ้านายก็ต้องเลี้ยงเราเอง เพราะฉะนั้น..ในเมื่อหลาย ๆ อย่างสู้เราหมาไม่ได้ ก็ต้องพยายามทำ ไม่อย่างนั้นแล้วเราจะเป็นเจ้านายหมาไม่ได้ เป็นได้แค่ "ทาสหมา" เท่านั้น หรือส่วนใหญ่เป็นอยู่แล้ว ?

อาตมาก็เป็น "ทาสหมา" ไปเกินครึ่งแล้ว แต่ละเดือนค่ารักษานี่หลายหมื่นบาท มีอยู่สองเดือนก่อนกระมัง ? จ่ายค่าผ่าตัดให้หมา ๓๐,๐๐๐ กว่าบาท ผ่าได้สองวันตาย..! ถ้าหมาตายก่อนหน้านั้น อาตมาก็ไม่ต้องเสียเงินแล้ว..!

ตอนแรกพระที่ท่านพาหมาไปหาหมอก็บอกว่า "หมอไม่รับรอง เพราะว่าสภาพหมาป่วยมานาน โทรมมาก ไม่สามารถจะหาเลือดหมามาเติมให้ได้ เพราะฉะนั้น..ถึงผ่าตัดไปก็มีสิทธิ์ตายมากกว่ารอด..!" ก็เลยบอกไปว่า "ชีวิตทุกรูปทุกนามไม่มีใครอยากตายหรอก เพราะฉะนั้น..รักษาไปให้เต็มที่ ได้เท่าไรก็แค่นั้น" แหม..ได้สองวัน..!

นี่ถ้าอาตมาเป็นหมาตัวนั้นนี่ด่าเลย "ผ่ากูเจ็บแทบตาย ไม่หาย..แถมยังตายเหมือนเดิม..!" พวกเราถ้าเคยพาหมาไปหาหมอแล้วจะรู้ หมากลัวหมอเหมือนกับคนนี่แหละ พอถึงเวลาจะฉีดยานี่สั่นไปทั้งตัวเลย แล้วหมารู้ได้อย่างไรว่านั่นคือเข็มฉีดยา ? ถึงเวลาต้องปิดตาไว้ไม่ให้ดู ไม่อย่างนั้นเห็นเข็มแล้วหมากลัวมาก..!