[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเอง หลังจากที่กลับมาจากซินเจียงแล้ว ไม่ทราบเหมือนกันว่าไปติดเชื้ออะไรมาจากทางด้านโน้นหรือเปล่า ? เพราะว่าสุ้มเสียงไม่เข้าที่เสียที กว่าที่จะทำการบรรพชาหมู่สำเร็จเรียบร้อยลงตามโครงการ ก็ใช้เสียงจนหมด..!

จากนั้นก็มอบหมายภาระให้กับพระพี่เลี้ยง นำสามเณรไปปฏิบัติธรรมต่อ ตนเองมานอนหมดสภาพตามเคย แต่ด้วยความที่ว่ายานั้นจะฉันได้ก็ต่อเมื่อครบรอบ ๖ ชั่วโมงแล้ว จึงต้องใช้อธิวาสนขันติ ก็คือความอดทนต่อสภาพร่างกายที่เจ็บไข้ได้ป่วยตามปกติอย่างเดียว

ความจริงจะว่าไปแล้ว ความเจ็บไข้ได้ป่วยเหล่านี้ก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะว่าทำให้เราไม่เห็นคุณค่าของร่างกายเลย เกิดมาเมื่อไรก็ทุกข์แบบนี้ ขึ้นชื่อว่า การเกิดเช่นนี้ก็ไม่ควรที่จะมีสำหรับเราอีกแล้ว

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ความเจ็บไข้ได้ป่วยจึงเหมือนกับครูบาอาจารย์ หรือผู้มีพระคุณใหญ่ ทำได้ให้เรามองเห็นสัจธรรมอย่างชัดเจนว่า ร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเรา เป็นของเรา ไม่สามารถที่จะบังคับบัญชาได้ ตราบใดที่มีร่างกายอยู่ ตราบนั้นก็มีแต่ความทุกข์

เมื่อได้เวลาก็สรงน้ำอุ่น แต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อที่จะออกไปทำวัตรค่ำ ปรากฏว่าเจอ ดร.พระมหาวีรธิษณ์ วรินฺโท ป.ธ. ๙ อาจารย์ของวิทยาสงฆ์พุทธปัญญาศรีทวารวดี ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดป้อมวิเชียรโชติการาม (พระอารามหลวง) นำบุคคลมาขอความช่วยเหลือ ในการสร้างอาคารเรียนของโรงเรียนทางด้านจังหวัดสมุทรสาคร