[เถรี]

กระผม/อาตมภาพนำทุกท่านไหว้พระแล้วก็ถวายข้อคิด ให้ทุกท่านระลึกถึงสมณสัญญา ก็คือความเป็นพระภิกษุของเรา โดยที่ใช้การพิจารณาตามหลักปัพพชิตอภิณหปัจจเวกขณะที่ว่า บัดนี้เรามีเพศต่างจากคฤหัสถ์แล้ว อาการกริยาใด ๆ ที่เป็นของสมณะ เราต้องทำอาการกริยานั้นๆ

การเลี้ยงชีวิตของเราเนื่องด้วยผู้อื่น เราต้องทำตัวให้เขาเลี้ยงง่าย เราติเตียนตัวเราเองโดยศีลได้หรือไม่ ? ผู้รู้พิจารณาแล้วติเตียนเราโดยศีลได้หรือไม่ ? เรามีคุณวิเศษใด ๆ บ้างหรือไม่ ? เพื่อที่จะจักได้ไม่เก้อเขินเมื่อเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม และวันคืนล่วงไป ล่วงไป เราทั้งหลายทำอะไรกันอยู่ ? เหล่านี้เป็นต้น

เมื่อท่านทั้งหลายระลึกอยู่เสมอเช่นนี้ ต่อให้ไม่สามารถที่จะเข้าถึงคุณงามความดีมากไปกว่านี้ แต่ด้วยความที่ระลึกรู้ถึงสภาพตนเอง และศีลของตนเอง พยายามประคับประคองตนให้อยู่ในกรอบของพระธรรมวินัย ต่อให้ความดีมากกว่านี้ไม่มี ไม่เกิดขึ้น ท่านทั้งหลายก็ยังได้อานิสงส์ใหญ่มหาศาลในฐานะผู้สืบทอดพระพุทธศาสนา เนื่องเพราะว่าการอยู่ในเพศสมณะ เท่ากับว่าเป็นผู้สืบทอดอายุพระพุทธศาสนา

แต่ถ้าท่านทั้งหลายสามารถที่จะเข้าถึงคุณงามความดีขั้นต้น ไม่ต้องเอาอะไรมาก แค่หยุดความคิด ความรู้สึกของตน อยู่ที่ลมหายใจเข้าออก เราก็จะไม่ฟุ้งซ่านไปในอดีต ไม่ฟุ้งซ่านไปในอนาคต กำลังใจที่ค่อย ๆ เข้มแข็งขึ้น สามารถที่จะกด รัก โลภ โกรธ หลง ให้ดับลงได้ชั่วคราว ถ้าอย่างนั้น ท่านก็จะอยู่สุข อยู่เย็น ในพระพุทธศาสนา

พูดง่าย ๆ ว่าเป็นเนื้อนาบุญที่ดีมากสำหรับญาติโยมทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ปู่ย่าตาทวด ญาติพี่น้อง ซึ่งตั้งใจขอมีส่วนในการบรรพชาอุปสมบทเรา หรือว่าบรรดาญาติโยมทั้งหลายที่อุปถัมภ์อุปัฏฐากด้วยปัจจัยทั้ง ๔ คืออาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค หรือว่าท่านทั้งหลายที่ล่วงลับดับขันธ์ไปแล้ว หวังพึ่งบุญพึ่งกุศลจากพวกเรา ก็จะสามารถได้รับในส่วนบุญส่วนกุศลที่เราได้รับจากการประพฤติวัตรปฏิบัติธรรมเช่นนี้