[หยาดฝน]

เมื่อมาคิดถึงว่า ในยุคนั้นสมัยนั้น ตั้งแต่พระองค์ท่านประสูติ ก็มีคำร่ำลือว่า ราชกุมารนี้..ถ้าหากอยู่ในราชสมบัติจะได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิปกครองโลก ถ้าหากว่าออกบวชจักเป็นศาสดาเอกของโลก

การเป็นศาสดาเอกของโลกนั้นไม่มีปัญหา แต่การจะเป็นพระเจ้าจักรพรรดิปกครองโลก ก็แปลว่า จะต้องได้ราชสมบัติของบรรดากษัตริย์ หรือผู้ปกครองทั้งหลายในชมพูทวีปนี้ อยู่ภายใต้พระบรมเดชานุภาพทั้งหมด ในเมื่อเป็นเช่นนั้น..บุคคลที่ไม่ยินดีด้วยกับการเกิดมาของพระองค์ท่านจึงมีเป็นจำนวนมาก

เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็มีการสืบข่าวสืบคราวอยู่ตลอดเวลาว่า ถ้าสิทธัตถะราชกุมารจะขึ้นครองราชย์เมื่อไร ก็น่าจะมีการขัดขวางกันสุดชีวิต แต่พอดีองค์สมเด็จพระธรรมสามิสร์เสด็จออกมหาภิเนษกรมณ์ กลายเป็นนักบวช ผู้ไม่มีพิษมีภัยกับใคร และยังแสดงการบวชด้วยการแสวงหาหลักธรรมอย่างจริงจัง ก็คือ ทรมานกายยิ่งกว่าคนอื่นทั้งปวง ทำให้บรรดากษัตริย์ หรือมหาราชเหล่านั้น เบาพระทัยลงไปได้

แต่เมื่อองค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า บรรลุอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว จะเสด็จออกประกาศพระพุทธศาสนา ความระแวงย่อมปรากฏแก่กษัตราธิราชทั้งหลายเหล่านั้นว่า พระองค์ท่านจะสั่งสมสาวกเพื่อขึ้นครองโลกอีกหรือเปล่า เรียกง่าย ๆ ว่าคิดกันแบบคนมีกิเลสเต็มที่

องค์สมเด็จพระธรรมเสนาบดีจึงมิได้ที่จะเสด็จไปอย่างสะดวกและง่ายดาย เพราะถ้าไปปรากฏพระองค์ตรง ๆ ฝ่ายที่ตั้งใจจะขัดขวางก็อาจจะสร้างกรรม ด้วยการส่งกำลังทหารก็ดี ส่งบรรดามือสังหารก็ตาม มาเพื่อปลิดพระชนม์ชีพของพระองค์ ไม่ให้สามารถที่จะเผยแผ่พระพุทธศาสนาได้ ด้วยระแวงว่า พระองค์ท่านจะสะสมคนไปชิงราชสมบัติของเขาทั้งหลายเหล่านั้น

องค์สมเด็จพระภควันต์จึงต้องเดิน ๆ หยุด ๆ อยู่ในลักษณะที่ว่า รอจนค่ำมืดไม่มีผู้คนแล้ว องค์สมเด็จพระประทีปแก้วจึงได้เสด็จหลบหลีกไป ไม่ให้คนเห็น เมื่อใกล้จะสว่าง ต้องเข้าที่หลีกเร้นจากสายตาผู้คน จึงใช้เวลาในการเดินทางที่ควรจะถึงภายในวันเดียว กลายเป็นเดินทางถึง ๑๑ วันด้วยกัน