[เถรี]

การปฏิบัติธรรมเหมือนกับการว่ายทวนน้ำ เราว่ายทวนน้ำมา ๒ ชั่วโมง แล้วที่เหลือก็ปล่อยให้ลอยน้ำไป จนกระทั่งถึงเวลาปฏิบัติธรรม เราก็มาว่ายทวนน้ำกันใหม่ พอเลิกปฏิบัติธรรมก็ปล่อยลอยน้ำไปอีก แล้วเราว่ายทวนน้ำ ๒ ชั่วโมง ที่เหลือ ๒๒ กว่าชั่วโมงปล่อยลอยน้ำไป ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเอาดีไม่ได้

ดังนั้น..การปฏิบัติธรรมไม่ใช่เลิกแล้วเลิกเลย หากแต่ว่าเลิกแล้วต้องประคับประคอง รักษาอารมณ์ไว้ให้เป็น ให้ความสงบระงับจาก รัก โลภ โกรธ หลง อยู่กับเราให้นานที่สุด

แรก ๆ ได้สักนาที ๒ นาทีก็พังแล้ว แต่ถ้าเพียรพยายามมากเข้าก็จะได้สัก ๕ นาที ๑๐ นาที ๒๐ นาที เพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามความเพียรของเรา ท้ายที่สุดก็ได้เป็นครึ่งวัน ได้เป็น ๑ วัน และถ้าหากว่าระมัดระวัง ไม่ทอดทิ้ง ทำได้ต่อเนื่อง ก็จะเป็น ๒ วัน ๓ วัน ๔ วัน ๕ วัน ได้เป็นอาทิตย์ ได้เป็นเดือน ได้เป็นปี

ลักษณะอย่างนี้ การปฏิบัติของเราถึงจะมีความก้าวหน้า ไม่เช่นนั้นแล้วทำเท่าไรก็ไม่พอกินไม่พอใช้ ไม่สามารถที่จะสู้กับ รัก โลภ โกรธ หลง ได้เสียที ไม่สามารถที่จะต้านทานโลกธรรมได้เสียที ก็เพราะว่าเราทำขาด ก็คือรักษาอารมณ์ใจไม่เป็น..!

จึงขอฝากเป็นการบ้านสำหรับนักปฏิบัติทุกคนว่า การปฏิบัติธรรมนั้น ถ้าสามารถรักษาอารมณ์ใจไว้ได้ตลอด ๒๔ ชั่วโมงยิ่งดี ไม่ใช่นั่งไป ๓๐ นาทีแล้วก็ปล่อยทิ้งไปทั้งวัน ถึงเวลาค่อยมานั่งอีกสัก ๓๐ นาที ถ้าแบบนี้ชาตินี้ก็คงจะเอาดีได้ยาก..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑๑ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)