[เถรี]

ตัวอย่างก็คือหลวงปู่สาย อคฺควํโส (พระครูสุวรรณเสลาภรณ์) วัดท่าขนุน ลูกศิษย์ทำผิด หนีออกจากวัดไปอยู่ถึงอ่างทอง สมัยนั้นการเดินทางไม่ได้ง่ายเหมือนกับสมัยนี้ ต่อให้เดินทางง่ายเหมือนสมัยนี้ จากทองผาภูมิถึงอ่างทองก็ต้องวิ่งรถกัน ๔ - ๕ ชั่วโมง สมัยนั้นต้องนั่งเรือไปขึ้นวังโพธิ์ นั่งรถไฟต่อเข้ากรุงเทพฯ แล้วค่อยหายานพาหนะไปจังหวัดอ่างทอง หลวงปู่สายตามไปสึกลูกศิษย์ที่นั่น..! ท่านถือว่าท่านเป็นพระอุปัชฌาย์ ท่านต้องรับผิดชอบ

ความเข้มงวดกวดขันก็ดี ศีลพระก็ดี กฎหมายบ้านเมืองก็ตาม มีเอาไว้สำหรับผู้ละอายชั่วกลัวบาปเท่านั้น ประเภท "ทุมมังกุ" ก็คือ "พวกหน้าด้าน" จะศีลกี่ข้อหรือกฎหมายกี่ข้อ ไม่มีความหมายสำหรับคนทั้งหลายเหล่านั้น จึงเป็นอะไรที่น่าสงสารพระวินยาธิการของเรามาก เพราะว่าเป็น "ยักษ์ไม่มีกระบอง"..!

ถ้าหากว่าไม่บอก ได้ยินคำว่า "ตำรวจพระ" ทุกคนก็คงคิดว่ามีอำนาจเต็มมือ แต่ความจริงแล้วไม่มีอำนาจอะไรเลย ถึงเวลาจะจัดการเรื่องก็ต้องแจ้งผู้บังคับบัญชา ต้องขอความร่วมมือจากหน่วยราชการ ก็เลยทำให้คนที่รู้ไม่มีใครเกรงใจตำรวจพระ..!

กระผม/อาตมภาพจึงอยากให้ตำรวจพระทุกรูป ทำแบบหลวงปู่ชุ้น - พระเดชพระคุณพระธรรมเสนานี (ชุณณห์ กิตฺติวณฺโณ) อดีตเจ้าคณะจังหวัดนครปฐม สมัยที่ท่านเป็นเจ้าคณะจังหวัดอยู่หลายสิบปี ไอ้พวกนอกลู่นอกทางไม่มีใครกล้าเข้าจังหวัดนครปฐม..! เพราะว่าท่านจัดการกับพวกนอกลู่นอกทางด้วย ๒ มาตราเท่านั้น ก็คือมาตรา ๕ สูงกับมาตรา ๕ ต่ำ ทันตบเป็นตบ ทันเตะเป็นเตะ..! ท่านตบร่วงคามือไปนับรายไม่ถ้วน จนกระทั่งไม่มีใครกล้าไปทำผิดทำพลาดในจังหวัดนครปฐม คนเขาลือกันว่า "มีเสืออยู่ที่วังตะกู" แต่พวกท่านต้องเข้าใจนะครับว่าหลวงปู่ชุ้นท่านเป็น "ปาปมุต" คณะสงฆ์ยกให้ ทำอะไรก็ไม่ผิด เพราะท่านเคร่งครัดในพระธรรมวินัยจริง ๆ

จนอายุ ๗๐ กว่าจะ ๘๐ ปีแล้ว ท่านก็ยังทำเหมือนเดิม กระผม/อาตมภาพต้องไปสะกิดว่า "หลวงเตี่ย..อายุขนาดนี้แล้วยังไปตบมันอีก ถ้ามันสวนเข้าเดี๋ยวจะเดือดร้อนนะครับ..!" ท่านบอกว่า "ไม่มีทาง คนทำชั่วมันรู้ว่าตัวมันผิด มันไม่กล้าตอบโต้หรอก" อันนี้เป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่ง คือต่อให้คนชั่วคนนั้นจะดื้อด้านเถียงกระจายขนาดไหนก็ตาม แต่ก็รู้แต่แรกแล้วว่าตัวเองผิด ถ้าเหตุผลเราดีกว่า เขาก็ต้องยอม