[เถรี]

คำว่าถึงที่สุดก็คือเต็มที่ในการทรงสมาธิ ยังต้องมีการคลายจิตออกมาพิจารณาว่า สภาพร่างกายของเรา ท้ายที่สุดก็เหมือนกับศพซากนี้ จนกระทั่งถอนจิตจากความยึดมั่นถือมั่น เห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ต้องบอกว่าเหลือในการปฏิบัติแบบสมถะอีกเล็กน้อย แต่ว่าขาดในส่วนของวิปัสสนาญาณอยู่อีกมาก แต่ถ้าทำสมถะถึงที่สุดแล้ว วิปัสสนาก็ไม่ใช่เรื่องยาก

ส่วนคณะที่มาด้วยมีปัญหา ปฏิบัติธรรมไปแล้วนึกปรามาสครูบาอาจารย์ทุกรูปทุกองค์ที่ใครเขาบอกว่าดี กระผม/อาตมภาพแนะนำว่าให้ขอขมาพระทุกวัน นักปฏิบัติถ้าเริ่มเข้าถึงความดี มารจะดลใจให้เราปรามาสในพระรัตนตรัย เพราะว่าถ้าปรามาสในพระรัตนตรัย ขาดความเคารพ เท่ากับว่าปิดทางการเข้าสู่ความเป็นพระอริยเจ้าขั้นต้น แต่ถ้าหากว่าเราตั้งใจว่า ถ้าสติสัมปชัญญะของเราสมบูรณ์ การกระทำที่น่าเกลียดน่าชังนี้ย่อมไม่มีสำหรับเรา ต่อให้โดนมารดลใจให้ทำก็ตาม แต่เราก็เต็มใจที่จะกราบขอขมาพระรัตนตรัย

ถ้าหากว่าเราไม่หวั่นไหว กราบขอขมาทุกวัน มารรู้ว่าไม่สามารถจะกวนให้เราขุ่นได้ ทำให้กำลังใจเราเสียได้ เขาก็จะเลิกไปเอง เป็นเรื่องที่นักปฏิบัติจะต้องเจอกันทั้งนั้น มากน้อยตามแต่กำลังที่สั่งสมมา ทำไว้มากก็โดนขวางมาก เพราะเขากลัวว่าเราจะหลุดมือไป ทำไว้น้อยก็โดนขวางน้อย แต่ว่าโดนทุกคน..!

คราวนี้ท่านอยู่กันถึงประเทศลาว เดินทางตะเกียกตะกายมาหาครูบาอาจารย์ นอกจากศึกษาและปฏิบัติตามแนวครูบาอาจารย์แล้ว ยังต้องคอยมาสอบถามเพื่อแก้ไขข้อติดขัด ส่วนพวกท่านทั้งหลายเหมือน "หนูตกถังข้าวสาร" ก็คืออยู่แค่นี้ แต่ไม่กระตือรือร้นอะไร ประมาณว่าอยู่ในถังข้าวสารจะกินเมื่อไรก็ได้ โปรดระวังไว้ว่า แมวมาถึงเมื่อไร ข้าวสักเม็ดก็จะไม่ได้กิน..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)