[เถรี]

กระผม/อาตมภาพนี่ลงไปในโลงเหล็ก เพราะว่าเขาเผาบนเมรุลอย เก็บกวาดกระดูกหลวงพ่อพระเทพเมธากร (ณรงค์ ปริสุทโธ ป.ธ. ๔) อดีตเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี อดีตเจ้าอาวาสวัดราษฎร์ประชุมชนาราม (วัดท่ามะขาม) กวาดมาจนหมดทุกซอกทุกมุม แทบจะไม่มีฝุ่นติดเหลือเลย คนอื่นเขาไม่กล้าทำกัน..!

ตอนแรกกระผม/อาตมภาพก็ตกใจว่า "หลวงพ่อท่านไปโดยไสยศาสตร์มาหรือเปล่า ?" ทำไมมีพวกลวด พวกตะปูเยอะแยะไปหมด..! ปรากฏว่าเป็นลวดที่เขามัดดอกไม้จันทน์ ก็ต้องสรง ๆ เขย่า ๆ จนกระทั่งไม่เหลือฝุ่นผงอะไรที่เกี่ยวกับคนแล้วค่อยโยนทิ้งไป เก็บกระดูกชิ้นใหญ่ใส่โกฏิ ใส่ห่อให้ลูกให้หลาน จะเอาไปทำอะไรก็เชิญ ส่วนที่เหลือทั้งหมดก็กวาดใส่ห่อผ้าขาว เพื่อเอาไปลอยอังคาร

แค่พวกท่านทำได้โดยที่ประเภทไม่รังเกียจไม่อะไรก็พอแล้ว บางท่านแค่มองเห็นก็ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด บางทีไข้จับเลย ที่ภาษาจีนเขาเรียกว่า "ชง" ถ้าใจเรากลัวหรือว่ารังเกียจ จะเกิดปฏิกิริยาต่อต้านขึ้นโดยอัตโนมัติแบบนั้น..!

ทำอย่างไรที่เราจะเคยชิน เห็นว่านี่เป็นเรื่องปกติของมนุษย์และสัตว์ทุกรูปทุกนาม ท้ายสุดก็ไม่มีอะไรเหลือ ถ้าสามารถทำได้ลักษณะอย่างนั้น ปัญญาเริ่มถึง การรังเกียจก็ไม่มี เพราะเห็นว่าเขากับเราก็เหมือนกันทุกอย่าง ไอ้ที่น่ารังเกียจนั้น ถ้าไปรังเกียจเขา ไอ้ตัวเราน่ารังเกียจกว่าตั้งเยอะ..! เป็นเรื่องที่ต้องฝึกหัดกันนาน ไม่ใช่ประเภทไปดูกันประเดี๋ยวประด๋าว เสร็จแล้วก็กลับมาคุยว่าไปฝึกกรรมฐานมา ก็ยังดีที่ได้มีโอกาสคุยกับคนอื่นเขา แต่ว่าจะกลายเป็นกิเลสไปเสียเปล่า ๆ..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๕ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)