[เถรี]

บรรดามัคคุเทศก์ของเราก็น่ารักมาก ๆ ทางด้าน "คุณโบตั๋น" ก็ดี "อาเหมย" ก็ดี "คังคัง" ก็ดี ไปจนถึง "กิ๊กเหล่าซือ" แต่ละคนทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่ "อาเหมย"นั้นแม้ว่าจะพูดแต่ภาษาจีนก็ตาม แต่เมื่อถึงเวลาจะต้องซื้อตั๋ว จะต้องสแกนจ่ายสตางค์อะไรก็ตาม ก็ทำหน้าที่ของตนเองอย่างรวดเร็วและไม่บกพร่อง "คังคัง"นั้นเข้ากับพวกเราได้ดีที่สุด และท้ายสุดทั้งสามคนก็กลายเป็นลูกศิษย์วัดท่าขนุนไปโดยปริยาย..!

"คุณโบตั๋น"นั้น เช้าขึ้นมาก็ต้องทำบุญตามแบบลูกศิษย์วัดท่าขนุน ถวายเป็นเงินหยวนบ้าง เป็นธนบัตรไทยบ้าง แล้วแต่ว่ามีอะไร ส่วน "อาเหมย" และ "คังคัง" ตอนขากลับก็มากราบปะหลก ๆ แบบเจ๊กไหว้เจ้า ขอพรให้กับตัวเอง โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่า "คุณโบตั๋น" และ "อาเหมย" มีครอบครัวกันแล้ว สิ่งที่ "คังคัง" ขอพรก็คือ ขอ "หนานเผิงโหย่ว" พวกเราหัวเราะกันจนไส้คลอน..! คำนี้ถ้าแปลเป็นไทยก็คือ "เพื่อนผู้ชาย" แต่ถ้าหากว่าจะเอาตรง ๆ ก็คือ "แฟน" นั่นเอง

ส่วน "กิ๊กเหล่าซือ" ของเรานั้น ไม่ว่าจะความรู้ หรือการพูดการจา รู้สึกเหมือนกำลังฟังพิธีกรชั้นเอกหรือว่านักพูดชั้นยอดกำลังพูดอยู่บนเวที ภาษาและความรู้ลื่นไหลมาก ๆ อาจจะเป็นเพราะว่าทำหน้าที่มานานแล้ว สร้างความเหนื่อยยากในการแปลให้กับ "คุณโบตั๋น" เป็นอย่างยิ่ง..!

"อาตั๋น" ของเรานั้นภาษาไทยไม่แข็งแรง สอนให้พูดว่า "มารดาแม่น้ำเหลือง" ก็กลายเป็น "มาดามแม่น้ำเหลือง" สอนให้พูดว่า "มัมมี่" ก็กลายเป็น "หม่ำมี่" ไม่ทราบว่าหิวจนอยากกินหรืออย่างไร ?! ส่วนอะไรที่โดน "ทำลาย" คุณเธอก็จะใช้คำว่า "ทำร้าย" รวมถึงคำอื่น ๆ อีกมาก พวกเราจึงต้อง "ติว" ภาษาไทยให้ทุกวัน ซึ่งคุณเธอก็รับไปทวนแล้วทวนอีก และขอบคุณกลับมาทุกครั้ง

แถม "อาตั๋น" ของเรายังกลายเป็นองครักษ์ประจำตัวพี่วิไล (นางสาวณัฐรดา ภูมิธเนศ) ซึ่งน่าจะเป็นสูงอายุที่สุดในคณะแล้ว ถึงเวลาเดินช้า เพราะว่าแข้งขาไม่ค่อยดี ก็ได้อาตั๋นของเรานี่แหละที่ช่วยประคับประคองจนกระทั่งถึงจุดหมายปลายทางทุกครั้ง ต้องขอเจริญพรขอบคุณทุกคนเป็นอย่างมาก