[เถรี]

เมื่อเดินดูไปจนทั่วแล้วก็ออกมานั่งรอคณะของพวกเราอยู่ที่บันไดใกล้ทางออก เหตุที่ต้องนั่งที่สูงก็เพราะว่าจีวรพระเป็นจุดเด่น รอจนทุกคนทยอยกันมาถึง "น้องกิ๊ก"ก็โทรเรียกรถของเรามารับ ระหว่างที่รอ "อาหมิง" อยู่ พวกเราที่เดินออกมาด้านนอกแล้ว ก็ยังมีรถเข็นขายน้ำทับทิม ขายผลไม้ต่าง ๆ ขายนมอูฐ เหล่านี้เป็นต้น มีการแซวกันว่านมอูฐตัวผู้หรือนมอูฐตัวเมียอีกด้วย..!

แต่ว่าการซื้อของทางด้านนอกนี้ต้องระวัง อย่าให้ธนบัตรใบใหญ่เป็นอันขาด เพราะว่าเขารับไปแล้วไม่ทอน แต่ส่งสินค้ามาให้เท่าราคาธนบัตรของเรา น่าจะเป็นเทคนิคการขายของเขาอย่างหนึ่ง แต่คาดว่าลูกค้าอาจจะเข็ดไปตาม ๆ กันก็ได้..!

เมื่อพวกเราขึ้นรถซึ่งได้รับการอำนวยความสะดวกจากตำรวจเป็นอย่างดีแล้ว ก็วิ่งผ่านทางลัดซึ่งเล็กเท่ากับรถบัสพอดี ๆ และมีขอบทางด้วย แต่ว่า "อาหมิง" ของเราก็ยอดฝีมือสมกับเป็นเจ้าถิ่น แม้ว่าจะหัวร้อนใจร้อนไปหน่อย ก็สามารถผ่านฉิวออกไปติดอยู่ทางด้านนอกได้ แล้ว "อาหมิง" ของเราที่ไม่มีผมเลย ก็อาจจะเพราะนิสัยหัวร้อนนี่เอง ไฟเขียวขึ้นมาปุ๊บ ด้านหน้ามีรถอยู่ ๘ คัน ๑๐ คัน พ่อเจ้าประคุณก็กดแตรสนั่นหวั่นไหวแล้ว เมื่อถามสาเหตุ เขาบอกว่าคนสมัยนี้เมื่อรถติด ก็มักจะก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์ ไม่สนใจไฟเขียวไฟแดง ก็เลยต้องบีบแตรเตือนให้..!

พวกเราฝ่ารถติดมาเป็นเวลานานพอสมควร "อาหมิง" จะเลี้ยวเข้าโรงแรมฮิลตัน ทำเอาพวกเรางงเป็นอันมาก เพราะ "น้องกิ๊ก" บอกว่าจะไปไหว้หลวงพ่อโตกันที่ "วัดหงกวงซาน" ที่แท้วัดหงกวงซานอยู่ทางด้านหลังโรงแรมของเราเอง แล้วป้ายวัดก็อยู่หน้าโรงแรมด้วย เมื่อมาถึง "อาหมิง" คิดว่าจะให้เข้าโรงแรมก็เลยเลี้ยวเข้าไป รปภ.ต้องมาชี้ให้ว่าวิ่งต่อไปหลังโรงแรมอีกหน่อยก็ถึงวัดแล้ว..!

พวกเราไปจอดที่หน้าวัดหงกวงซานแล้ว ก็ต้องผ่านเครื่องสแกนเข้าไปเช่นกัน รู้สึกว่าทุกสถานที่ในเขตซินเจียงนี้ เขาต้องระมัดระวังการก่อการร้ายทั้งสิ้น จึงต้องมีความเข้มงวดกันหน่อย แล้ววัดหงกวงซานนี้ก็เป็นวัดชาวฮั่น พูดง่าย ๆ ว่าเป็นวัดคนจีนนั่นเอง ส่วนใหญ่ในพื้นที่เมืองอูลู่มู่ฉีนี้ก็คือคนอุยกูร์ หรือว่าที่คนจีนเรียกว่า "หุยหู" หรืออิสลามิกชน ในเมื่อเป็นคนละเผ่าพันธุ์กัน แล้วก็ไม่ค่อยจะกินเส้นกัน จึงต้องระมัดระวังในการก่อการร้ายไปทุกที่..!