[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองไม่อยากให้คนแก่เสียน้ำใจ ทั้งที่พระห้ามจับเครื่องดนตรีเหมือนอย่างกับห้ามรับเงิน ก็จับเอาไว้แล้วฟังคุณปู่ดีดซอหัวม้า ร้องเพลงพื้นเมือง ให้บรรยากาศเหมือนอยู่กลางทะเลทรายยามค่ำคืน มีคนและอูฐล้อมวงอยู่ข้างกองไฟ ผู้คนก็ดีดซอหัวม้า ร้องเพลงแก้เหงาแบบนี้นี่เอง แต่คุณปู่แกพยายามที่จะตอบแทนกระผม/อาตมภาพ ที่ให้ไปตั้ง ๕๐ หยวน ก็เลยร้องเพลงเสียยาวเหยียด ทำเอาพวกเราที่ยืนรอที่จะทำบุญด้วย ตัวแทบจะละลายหายเป็นอากาศไปเลย..!

เมื่อจบเพลงแล้ว ทุกคนก็หยอดเงินใส่หมวกให้คุณปู่ แล้วก็รีบเดินออกมา "คุณโบตั๋น" บอกว่าปู่แกเลิกงานวันนี้ไปเลย เพราะว่าโดยปกติแล้ว คุณปู่แกจะมาเปิดหมวกตอนเช้าประมาณ ๑๐ โมง แล้วก็รอจนกระทั่งช่วงบ่าย ๆ ซึ่งอากาศเริ่มเย็นลง นักท่องเที่ยวถึงจะมากัน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น วันนี้ได้เงินไปพอเพียงแล้ว คุณปู่แกน่าจะเลิกงานไปเลย

พวกเราเดินตาม "น้องกิ๊ก" กลับออกมาทางด้านนอก ตอนขาลงนั้นลงบันไดไปก็ไม่ได้คิด แต่ตอนขาขึ้นเพิ่งจะรู้ว่าบันไดทำไมถึงไกลขนาดนั้น ? อากาศก็ร้อนเหลือใจ พวกเราเดินออกมาผ่านร้านขายของที่ระลึก ถามหาห้องน้ำ ปรากฏว่าบรรดาร้านขายของก็ชี้สุดแขนไปทางซ้าย เมื่อเดินตรงไปถึงได้รู้ว่าไม่ได้อยู่ในร้านแบบที่อื่น ๆ แต่เป็นห้องน้ำที่แยกต่างหากออกไป ทางด้านที่มีรถมอเตอร์ไซด์ลุยทราย น่าจะเอาไว้ให้คนเช่าขับ เมื่อเห็นว่าไกลขนาดนั้น กระผม/อาตมภาพจึงสละสิทธิ์ไม่ไปห้องน้ำ หากแต่ว่ากลับไปขึ้นรถเลย..!

"อาหมิง" พาวิ่งมาไม่ไกลก็ถึงบริเวณภูเขาเพลิง หรือว่า "ฮั่วกั่วซาน" ตามตำนานไซอิ๋ว ที่ซุนหงอคงต้องไปยืมพัดจากเจ้าแม่พัดเหล็กมาทำการพัดไฟให้ดับ เพื่อที่จะข้ามไปชมพูทวีปได้ ไฟที่ติดอยู่ก็ฝีมือพ่อเจ้าประคุณเองนั่นแหละ ตอนที่ขึ้นไปอาละวาดบนสวรรค์ ทำการกินบรรดาผลไม้เซียนต่าง ๆ เข้าไปเป็นสวน ทำให้ "ไท่เสียงเหล่าจวิน" โกรธมาก จึงได้จับหงอคงโยนเข้าเตาปรุงยา เพื่อที่จะต้มหงอคงให้ฤทธิ์ยาออกมาให้ได้..!

แต่อีกฝ่ายกินผลไม้วิเศษเข้าไปมากมาย ไฟก็เลยทำอะไรไม่ได้ แถมยังดิ้นตึงตังโครมคราม จนเตาปรุงยาหกล้มลงมา ทำเอาสะเก็ดไฟตกลงยอดเขาแห่งนี้ ติดอยู่ไม่มีวันที่จะดับ..! จนกระทั่งหงอคงมาเป็นลูกศิษย์พระถังซัมจั๋ง นำเอาพัดเหล็กที่ยืมมาจากนางพญาพัดเหล็กไปพัด ถึงได้ดับไฟนั้นลงได้