[เถรี]

จากนั้นก็ขึ้นไปดูเครื่องปั้นดินเผาที่ชั้น ๓ ซึ่งมีนับเป็นพันชิ้น..! ส่วนใหญ่ก็เป็นเครื่องปั้นดินเผา เคลือบบ้างไม่เคลือบบ้าง เขียนสีอยู่ในลักษณะใช้ขดเชือก แบบเดียวกับเครื่องปั้นดินเผาที่บ้านเชียงของเรานั่นเอง แต่ด้วยความที่เรามีเวลาน้อยมาก จึงอยู่ในลักษณะภาษิตจีนที่ว่า "ขี่ม้าชมดอกไม้" หรือที่คนไทยแซวกันว่า "ชะโงกทัวร์"

แต่กระผม/อาตมภาพก็พยายามถ่ายรูปไปให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพียงแต่ไม่มีเวลาที่จะส่งเข้าไปในกลุ่มไลน์ให้พวกเราได้เห็น แล้วก็ออกมาทางร้านขายของที่ระลึกตามแบบของเขา แต่ว่าพวกเรานั้นมีภูมิต้านทานดีมาก เนื่องเพราะว่าเวลาไม่พอ จำเป็นที่จะต้องรีบเดินทางต่อไป จึงออกไปยืนรอรถกันอยู่ข้างถนนแทน..!

จนประมาณ ๑๗.๑๐ น.ของเมืองจีน รถก็มารับพวกเรา มุ่งตรงไปยังสถานีรถกระเช้าเพื่อจะขึ้นไป๋ถ่าซาน ซึ่งมีพระเจดีย์สำคัญสีขาวที่สร้างโดยนักพรต มีผู้อุปถัมถ์ก็คือเจงกิสข่านผู้ยิ่งใหญ่ เนื่องเพราะเจงกิสข่านสงสัยว่า ตนเองและนักรบก็เป็นสุดยอดฝีมือ ทำไมถึงตีเมืองหลานโจวเหล่านี้ไม่ได้เสียที ? แล้วมีนักพรตซึ่งน่าจะเป็น "คิวชู่กี่" หรือว่าที่ในบรรดาคอนิยายภายในนามกันว่า "เชี่ยงชุนจื้อ" หรือถ้าเป็นภาษาจีนกลางก็คือ "ฉางชุนจื่อ" ซึ่งเดินทางไปเผยแพร่ลัทธิเต๋า ได้แนะนำว่าให้สร้างพระเจดีย์องค์นี้ขึ้นมา แล้วอานุภาพต่าง ๆ ก็จะหนุนเสริมให้กองทัพมองโกลชนะศึก

เมื่อเจงกิสข่านกระทำตามแล้วเกิดผลสำเร็จยิ่งใหญ่ สามารถรวบรวมแผ่นดินได้กว้างใหญ่ไพศาลชนิดที่ไม่มีใครทำได้มาก่อน จึงทำให้ผู้คนเชื่อถือในความศักดิ์สิทธิ์ของพระเจดีย์องค์นี้ เดินทางมากราบขอพรกัน แต่ด้วยความที่ว่าต้องข้ามจากฝั่งตัวเมือง โดยสารรถกระเช้า เพื่อที่จะขึ้นไปฝั่งไป๋ถ่าซาน ดังนั้น..จึงทำให้การเดินทางนั้นค่อนข้างที่จะแออัดยัดเยียด

แต่ด้วยความที่ว่าเรามาเอาเกือบจะหมดเวลาแล้ว ผู้คนจึงค่อนข้างที่จะน้อยมาก เมื่อซื้อตั๋วรถกระเช้าแล้ว เขาให้นั่งคันละ ๖ คน แต่ว่ารถกระเช้าเดินทางช้ามาก ขากลับเขาบอกว่า ๖ โมงครึ่งของทางด้านนี้ก็จะปิด พวกเราไม่สามารถที่จะไปถึงพระเจดีย์ไป๋ถ่าได้ แม้แต่เดินหามุมเพื่อที่จะถ่ายรูปเจดีย์ ก็ไม่สามารถที่จะเดินไปถึง เพราะว่าใกล้เวลารถกระเช้าเที่ยวสุดท้ายแล้ว จึงได้เดินย้อนกลับมาด้วยความเสียดาย