[เถรี]

ท่านบอกว่า "ปีนี้หลวงพ่อรับสมณศักดิ์เทียบเจ้าคณะอำเภอชั้นพิเศษฝ่ายวิปัสสนาธุระ ปีหน้าอาจจะมีข่าวดีก็ได้" กระผม/อาตมภาพยิ่งหัวเราะหนักเข้าไปใหญ่

เรียนท่านว่า "เจ้าคุณ..เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของบุญวาสนา ถ้าหากว่าบุญวาสนาถึง ไม่ต้องดิ้นรนก็มาเอง ถ้าบุญวาสนาไม่ถึง ดิ้นรนให้ตายก็ไม่ได้ ของทุกอย่างต้องเป็นไปตามวาระบุญวาระกรรมของแต่ละคน ผมเองไม่เคยดิ้นรนเรื่องทั้งหลายเหล่านี้เลย อะไรที่ได้มาก็คือผู้บังคับบัญชาหรือว่าผู้ใหญ่ท่านเห็นสมควรให้ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะรับไว้ แต่ถ้าให้ไปดิ้นรนไขว่คว้า หรือว่าต้องไปแย่งชิงกับใคร อย่างนั้นผมจะไม่รับเอาไว้เป็นอันขาด" ท่านก็กราบแล้วกราบอีก บอกว่า "หลวงพ่อพระพรหมบัณฑิตก็แบบเดียวกันครับ ให้ก็รับไว้ ถึงไม่ให้เราก็ทำงานกันแทบตายอยู่ดี..!" แล้วก็หัวเราะให้กัน

เมื่อถึงเวลาท่านเจ้าคุณอาจารย์พระพรหมบัณฑิต, ศ.,ดร. ก็มาเป็นประธานในการประชุม โดยที่ค่อย ๆ ซักถามผู้รับผิดชอบแต่ละฝ่าย โดยที่กระผม/อาตมภาพนั้นร่วมประชุมจนถึง ๑๐ โมงเช้าเท่านั้น ก็กราบขออนุญาตกลับสู่ที่พัก เพื่อเตรียมตัวที่จะเดินทางไปยังประเทศจีน โดยครั้งนี้ เจ้าภาพก็คือน้องจูน (คุณอมรรัตน์ ลาภพิทักษ์พงษ์) มอบค่าทัวร์ให้สำหรับอาตมาและผู้ติดตามด้วย โดยที่ครั้งนี้ กระผม/อาตมภาพให้พี่มุกดา (นางสาวมุกดา เพชรชื่นสกุล) พี่สาวคนติดกัน ซึ่งมาอยู่วัดท่าขนุนเกิน ๑๐ ปีแล้ว ให้ไปในฐานะผู้ติดตาม เมื่อฉันเพลเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็จัดของลงกระเป๋า

สำหรับพรรคพวกเพื่อนฝูง ตลอดจนกระทั่งญาติโยม เห็นกระผม/อาตมภาพจัดของลงกระเป๋าทีไรก็ทำท่าจะร้องไห้ เนื่องเพราะว่าข้าวของที่เอาไปนั้นมีน้อยมาก มีเฉพาะของที่จำเป็นเท่านั้น ดังนั้น..จึงมักจะมีกระเป๋าขึ้นเครื่องเพียงใบเดียว น้ำหนักอยู่ที่ประมาณ ๔ - ๕ กิโลกรัม ถ้าหากว่างานไหนนำเอาโน้ตบุ๊กไปทำงานด้วย น้ำหนักก็จะอยู่ที่ประมาณไม่เกิน ๘ กิโลกรัม ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงมักจะต้องเฉลี่ยน้ำหนักของตนทั้งหมด ให้กับทางคณะทัวร์ ที่จะต้องขนข้าวของโดยเฉพาะอาหารไทยติดไป เพื่อที่จะได้บริการลูกทัวร์

ตัวกระผม/อาตมภาพเองนั้น ไปที่ไหนก็ฉันอาหารในพื้นที่ โดยเฉพาะครั้งนี้เป้าหมายก็คือมณฑลกานซู่ และมณฑลซินเจียงของประเทศจีน ซึ่งแถวนั้นอาหารหลักก็มักจะเป็นเนื้อแพะเนื้อแกะที่กระผม/อาตมภาพเองไม่ได้รังเกียจอะไร มาอย่างไรก็ฉันไปอย่างนั้น แต่สำหรับคนที่ไปติว่าเนื้อแพะเนื้อแกะมีกลิ่นสาบ กระผม/อาตมภาพเองก็ยังขำ ๆ เนื่องเพราะว่าเนื้อสัตว์ทุกชนิดก็มีกลิ่น เพียงแต่ว่าเราเคยชินกับกลิ่นนั้น ๆ ก็เลยกินได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่ถ้าหากว่าไปเจอเนื้อสัตว์ที่ไม่เคยชิน ก็มักจะตำหนิว่ามีกลิ่นสาบ