[เถรี]

หลังจากนั้นเมื่อซักซ้อมการปล่อยวางไปนาน ๆ จากการใช้มโนมยิทธิ ขึ้นไปกราบบรรดาพ่อแม่ครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณบนสวรรค์ทีละชั้น..ทีละชั้น บนรูปพรหมทีละชั้น..ทีละชั้น จนกระทั่งขึ้นไปกราบพระทั้งหมดบนพระนิพพาน

กระผม/อาตมภาพก็ไม่คิดว่าการที่ตนเองปล่อยวางนั้น จะปล่อยวางแม้กระทั่งเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ก็คือรู้สึกเหมือนกับ "จืด" หรือว่าเบื่อไปเอง จึงทำให้กำหนดใจมุ่งตรงไปกราบพระบนพระนิพพาน แล้วน้อมจิตอัญเชิญพ่อแม่ ครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณทั้งหมด มาบนวิมานบนพระนิพพาน แล้วน้อมจิตกราบท่านพร้อมกัน

กระผม/อาตมภาพทำอยู่อย่างนั้นเป็นปี ๆ มาก่อนหลวงพ่อมรณภาพไม่นาน พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านก็เล่าเรื่องการ "ชวนเทวดา นางฟ้า พรหมไปพระนิพพาน" เมื่อสอบถามแล้ว ท่านก็เมตตาเล่าว่า "ความจริงในเขตแดนความเป็นทิพย์นั้น เขาสามารถไปถึงที่ไหนก็ได้ เพียงแต่ว่าโดยมารยาทแล้วจะไม่ไปสูงกว่าเขตของตน ยกเว้นในเขตที่ต่ำกว่า สามารถที่จะเข้าไปได้ ถ้าไม่มีใครเชิญ ก็จะอยู่เฉพาะเขตของตน หรือว่าลงไปสู่เขตที่ต่ำกว่า เมื่อได้รับการเชิญ ถึงจะขึ้นไปสู่เขตที่สูงกว่าของตนได้"

กระผม/อาตมภาพถึงได้เข้าใจว่า การที่เราปล่อยวางจากไสยศาสตร์มาเป็นพุทธศาสตร์นั้น เมื่อค่อย ๆ วางลงไปเรื่อย ๆ การปล่อยวางจะกลายเป็นว่า บางอย่างถึงเราไม่คิดจะวาง ก็มีอารมณ์ใจที่จืดจางและวางไปเอง

จึงสามารถกล่าวได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ในการปฏิบัติธรรมนั้น เมื่อเราเข้าถึง ศีล สมาธิ ปัญญา แล้ว ก็ให้พยายาม "ยึดหัวหาด" คืออารมณ์พระอริยเจ้า ก็คือ เคารพพระพุทธเจ้าจริง ๆ เคารพพระธรรมจริง ๆ เคารพพระสงฆ์จริง ๆ รักษาศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ อย่างน้อย ๆ ปัญญาต้องเห็นชัดว่า "เราต้องตายแน่นอน ถ้าตายแล้วเราขอไปพระนิพพานแห่งเดียว"