[เถรี]

กระผม/อาตมภาพถือว่าโชคดีมาก เนื่องจากว่าในการที่ตัดสินใจเข้าเรียนต่อ เพราะว่าโดนพรรคพวกเพื่อนฝูงช่วยกันเข็นขึ้นมา โดยต้องการให้เป็นเครื่องมือช่วยเพื่อนฝูงที่ไปศึกษา ในลักษณะว่าช่วยดึงเพื่อนไปด้วย แล้วก็ได้เจอกับครูบาอาจารย์ดี ๆ หลายต่อหลายรูป

อย่างเช่นท่านเจ้าคุณอาจารย์บุญชิต ซึ่งปัจจุบันนี้ก็คือพระพรหมวัชรวิมลมุนี วิ., รศ., ดร. (บุญชิต ญาณสํวโร ป.ธ. ๙) พระราชาคณะชั้นเจ้าคณะรอง ซึ่งตอนนั้นท่านเป็นพระราชาคณะสามัญเปรียญฝ่ายวิปัสสนาธุระที่พระศรีวรญาณ, วิ. ท่านก็เริ่มคุมกรรมฐานให้พวกกระผม/อาตมภาพมาแล้ว และค่อย ๆ เจริญในสมณศักดิ์ขึ้นมาเป็นพระราชสิทธิมุนี, วิ. ขึ้นมาเป็นพระเทพวิสุทธิมุนี, วิ. ขึ้นมาเป็นพระธรรมวชิรมุนี, วิ.

จนกระทั่งเป็นพระราชาคณะชั้นเจ้าคณะรอง หรือเขาเรียกกันว่ารองสมเด็จพระราชาคณะ บางคนก็เรียกว่าเจ้าคุณชั้นพรหม ท่านเองก็ยังออกบิณฑบาตทุกวัน ฉันภัตตาหารมื้อเดียว ไม่เก็บสะสมเงินทอง ออกกิจนิมนต์วันนั้น ถ้าหากว่าได้รับปัจจัยมาเท่าไร ท่านจะสร้างบุญสร้างกุศลต่อจนหมดภายในวันนั้นเลย..!

ด้วยความที่ท่านเจ้าคุณอาจารย์บุญชิตท่านตั้งหน้าตั้งตาศึกษาทั้งทางโลกและทางธรรม โดยเฉพาะท่านจบปริญญาเอกทางโลกถึงสองใบด้วยกัน ก็คือปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาศาสนศึกษา จากมหาวิทยาลัยมหิดล และปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา จากมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ทางธรรมท่านจบเปรียญธรรม ๙ ประโยค แล้วก็คงจะเล็งเห็นว่า

วิชาโลกเรียนเท่าไรไม่รู้จบ

พื้นพิภพกลมกว้างใหญ่ลึกไพศาล

วิชาธรรมเรียนและทำจนชำนาญ

ย่อมพบพานจุดจบสบสุขเอย

ที่เป็นบทกวีของแม่เฒ่าปักษ์ใต้ ซึ่งครูบาอาจารย์ของกระผม/อาตมภาพรูปหนึ่ง ก็คือพระเดชพระคุณพระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (อำพัน อาภรโณ บุญ-หลง) ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดเทพศิรินทราวาส ท่านได้เขียนติดหัวเตียงเอาไว้