[เถรี]

เมื่อไปเจอพระเด็ก ๆ กล้าพูดแบบนี้เข้า ท่านก็อึ้งไปพักหนึ่ง แล้วท้ายที่สุดก็บอกว่า "เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถึงเวลาอย่าเดินพูดโทรศัพท์ เพราะว่าดูน่าเกลียด ให้พวกท่านหาที่นั่งให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยรับโทรศัพท์ ใช้เวลาพูดคุยให้น้อยที่สุด เพื่อที่ชาวบ้านเขาจะได้ไม่รู้สึกรำคาญตา"

กระผม/อาตมภาพก็กราบเรียนเรื่องที่ท่านห้ามเป็นเรื่องที่สองว่า "พระเดชพระคุณขอรับ งานคณะสงฆ์ทุกอย่างที่ทำมา พระเดชพระคุณต้องการรูปเพื่อยืนยันว่าทำจริง และสามารถตรวจสอบภายหลังได้ แต่ไม่อนุญาตให้พระใช้กล้องถ่ายรูป แล้วพวกเกล้าฯ จะทำอย่างไรถึงจะมีรูปมาส่งรายงานพระเดชพระคุณละขอรับ ?" ท่านบอกว่า "เรื่องนี้ไม่รีบด่วน โดยเฉพาะงานคณะสงฆ์ ท่านสามารถที่จะขอให้ฆราวาสที่อยู่ในงานเขาช่วยถ่ายรูปให้ได้ แค่ ๒ รูป ๓ รูปก็พอที่จะส่งรายงานได้แล้ว ไม่จำเป็นที่เราจะต้องไปถ่ายด้วยตนเองให้เสียกิริยา"

กระผม/อาตมภาพจึงเล็งเห็นว่า พระผู้ใหญ่นั้นท่านรอบคอบมาก ถ้าหากว่าเรากล้าพูด กล้าคุย และมีเหตุผลที่ชัดเจน ท่านก็เมตตาที่จะพิจารณาและปรับปรุงแก้ไขคำสั่งของท่านได้ แต่ถ้าหากว่าเหตุผลของท่านดีกว่า เราก็ต้องยอมรับเช่นกัน

อีกเรื่องหนึ่งก็คือว่าตอนนั้นท่านเป็นเจ้าคณะใหญ่หนกลาง แล้วหลวงพ่อพระพรหมโมลี วัดพิชยญาติการาม ซึ่งภายหลังก็คือพระเดชพระคุณท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระพุทธชินวงศ์ (สมศักดิ์ อุปสโม ป.ธ. ๙, Ph.D.) ซึ่งขึ้นมารับหน้าที่เจ้าคณะใหญ่หนกลางต่อจากท่าน

พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระพรหมโมลี วัดพิชยญาติการามนั้น ท่านสนับสนุนเรื่องกรรมฐานเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่กระผม/อาตมภาพก็ได้รับการฝึกฝนให้เป็นพระธรรมทูตสายวิปัสสนา รุ่นที่ ๑ ต้องไปปฏิบัติแบบพองหนอยุบหนอ ที่ยุวพุทธิกสมาคมแห่งที่ ๒ อำเภอหนองเสือ จังหวัดปทุมธานี เป็นเวลาถึง ๑๘ วัน..!

โดยที่ผู้เข้าร่วมอบรมพระธรรมทูตสายวิปัสสนา รุ่นที่ ๑ นั้น ประกอบด้วยพระภิกษุสงฆ์จากหนกลางทั้งหมด ๘๗ รูป ผ่านการอบรมอย่างแท้จริง ได้รับประกาศนียบัตรพระธรรมทูตแค่ ๑๕ รูปเท่านั้น..! เมื่อตอนที่ทางเจ้าหน้าที่ของยุวพุทธิกสมาคมแห่งที่ ๒ จังหวัดปทุมธานี ท่านสัมภาษณ์ความรู้สึก กระผม/อาตมภาพเพิ่งจะรู้ว่าตนเองสอบได้ที่ ๑ นั่งงงอยู่เป็นนานว่า "ทำไมเราได้ที่ ๑ ไปได้ ?"