[เถรี]

ในช่วงนั้นพระวัดท่าซุงมีอยู่ประมาณ ๔๐ รูปเศษ ถ้ากระผม/อาตมภาพบอกว่า "ซ้ายหัน..ขวาหัน" ก็น่าจะหันตามมาประมาณ ๓๐ รูป..! จึงมีการตั้งใจดึงกระผม/อาตมภาพเข้าไปเป็นพวก เพราะหวังกำลังหนุนตรงนี้ กระผม/อาตมภาพเห็นว่า "ถ้าอยู่ต่อเขาก็ทะเลาะกันไม่เลิก แต่ถ้าออกมาเสียก็หมดเรื่องไป เพราะว่าบุคคลที่เขาหวังให้ช่วยไม่อยู่แล้ว..!"

แม้ว่าหลวงพ่อเจ้าคุณอนันต์ในขณะนั้นจะบอกว่า "ให้อยู่ช่วยกันก่อน" กระผม/อาตมภาพก็รับปากแค่ว่าจะมาช่วยประคับประคองให้ไม่เกิน ๓ ปี ที่เหลืออย่างไรท่านก็ต้องเดินด้วยตนเอง แล้วกระผม/อาตมภาพก็ออกจากวัดไป โดยที่เรียนกับท่านว่า "ให้ตั้งข้อหาว่ากระผมผิดระเบียบวัดอะไรก็ได้ และโดนขับไล่ออกจากวัดไปแล้ว" อีกฝ่ายจะได้หมดหวังที่กระผม/อาตมภาพไม่อยู่แล้ว เมื่อหมดหวังก็จะได้เลิกตอแยเจ้าอาวาสเสียที..!

เมื่อออกจากวัดไปแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ได้ไปอาศัยอยู่ที่บริเวณที่แห่งนี้ ซึ่งตอนนั้นยังไม่มีชื่อว่าสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี เป็นสถานที่ซึ่งอยู่ข้างเคียงกับหน่วยจัดการต้นน้ำผาตาด ซึ่งภายหลังพัฒนาขึ้นมาเป็นศูนย์จัดการต้นน้ำที่ ๑๖ เมื่อไปถึงก็ได้ผูกมิตรกับบรรดาเจ้าที่เจ้าทางทั้งหลาย

และท้ายที่สุดก็ทราบว่าพื้นที่นี้ติดอยู่กับเขตป่าสงวนเขาพระฤๅษี - เขาบ่อแร่ แปลงที่ ๒ จึงได้ตั้งชื่อว่าที่พักสงฆ์เกาะพระฤๅษี เนื่องเพราะว่ามีพื้นที่ประมาณ ๒ ไร่เศษ มีลำห้วยไหลล้อมรอบอยู่ มาภายหลังเมื่อไปขอตั้งเป็นสำนักสงฆ์ ผู้ใหญ่บ้านได้ยินแล้วก็ยังงงอยู่ บอกว่า "ถ้ารู้ว่าเป็นพื้นที่ไม่มีเจ้าของ ผมก็เอาเองไปตั้งนานแล้ว..!"

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า เมื่อกระผม/อาตมภาพไปติดต่อกับทางป่าสงวนเขาพระฤๅษี - เขาบ่อแร่ แปลงที่ ๒ เขาบอกว่าพื้นที่ของเขาแค่ลำห้วยด้านหลังเท่านั้น ส่วนนี้น่าจะเป็นของอุทยานแห่งชาติเขื่อนศรีนครินทร์

เมื่อกระผม/อาตมภาพไปติดต่อกับอุทยานแห่งชาติเขื่อนศรีนครินทร์ อีกฝ่ายก็บอกว่า พื้นที่ของตนอยู่แค่ลำห้วยด้านหน้าเท่านั้น และเมื่อมีถนนสายเหมืองสองท่อ - สหกรณ์นิคมทองผาภูมิตัดผ่าน ก็ไปยึดแนวถนนเป็นเขตอุทยานแทน ที่ตรงนี้จึงกลายเป็นที่หลงสำรวจ ไม่มีเจ้าของ แม้กระทั่งพื้นที่ก็มีไม่ถึงตามที่กำหนดเอาไว้ในการจัดตั้งสำนักสงฆ์หรือว่าวัด เนื่องเพราะว่าต้องมีพื้นที่อย่างน้อย ๖ ไร่