[เถรี]

เรื่องนี้ขอเท้าความไปถึงเวสารัชชกรณธรรม ซึ่งตรัสโดยองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่าสิ่งที่ก่อให้เกิดความกล้าหาญของบุคคลทั่วไปนั้นประกอบด้วย

๑) ศรัทธา คือ ความเชื่อความเลื่อมใสในสิ่งที่ตนเองยึดมั่นไว้ เป็นหลักใจและหลักชัยของแต่ละคน

๒) ศีล คือ การรักษาศีลยิ่งชีวิต จนกระทั่งมั่นใจในคุณงามความดีเฉพาะของตน

๓) พาหุสัจจะ คือ การศึกษามามาก มีความรู้มาก ก็ทำให้เกิดความกล้าหาญขึ้นมาได้

๔) วิริยารัมภะ คือ ความพากเพียรในการศึกษาเรียนรู้และปฏิบัติให้เกิดผลจริง

๕) ปัญญา คือ ความรู้แจ้ง ถ้าหากเราเห็นอย่างชัดเจนว่าสภาพของร่างกายนี้มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด ท้ายที่สุด ไม่มีอะไรให้ยึดมั่นถือมั่นได้ ต้องล้มหายตายจากกันไป เราก็จะไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายนี้

การที่ไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายเพราะเห็นธรรมดาว่า ร่างกายนี้ถึงเวลาต้องตายจากไปแน่นอน เมื่อไม่กลัวตายก็ไม่กลัวทุกสิ่งทุกอย่าง ดังนั้น..ปัญญาที่รู้แจ้งเห็นจริงจึงเป็นส่วนสำคัญที่สุด ในการก่อให้เกิดความกล้าขึ้นมาในใจของตน โดยเฉพาะในส่วนของบุคคลที่เห็นอย่างชัดเจนว่าร่างกายนี้ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา

คราวนี้กล่าวย้อนกลับไปถึงข้อที่ ๑ ก็คือ ศรัทธา ความเชื่อนั้น ครูบาอาจารย์ท่านอธิบายไว้ว่า อันดับแรกคือ ความเชื่อมั่นในคุณพระรัตนตรัย ท่านทั้งหลายเหล่านี้เป็นบุคคลที่เชื่อมั่นในสิ่งที่ดีและถูกต้อง ทำให้มีความมั่นคงมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่า เรามีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งที่ระลึก ย่อมสามารถกำจัดทุกข์กำจัดภัยได้จริง โดยเฉพาะภัยในวัฏสงสาร จึงทำให้ท่านทั้งหลายเหล่านี้มีความกล้าหาญเหนือกว่าผู้อื่น

ข้อที่สองคือ เชื่อมั่นในสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คำว่า "สิ่งศักดิ์สิทธิ์" ในที่นี้ก็คือ บรรดาเครื่องรางของขลัง วัตถุมงคลต่าง ๆ ที่เราอาศัยในการคุ้มครองป้องกันตนเองมา โดยเฉพาะถ้ามีประสบการณ์เอง หรือได้ยินประสบการณ์จากผู้อื่น ก็จะทำให้เกิดความเชื่อมั่นแกล้วกล้าขึ้นมาว่า จะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม สิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้นย่อมสามารถที่จะคุ้มครองป้องกันเราให้พ้นภัยไปได้