[เถรี]

"อยู่มาจนเจ้าเจริญวัย

อายุนั้นได้ถึงสิบห้า

ไม่วายคิดถึงพ่อที่มรณา

แต่นึกตรึกตรามากว่าปี

อยากจะเป็นทหารชาญชัย

ให้เหมือนพ่อขุนไกรที่เป็นผี

จึงอ้อนวอนมารดาได้ปรานี

ลูกนี้จักใคร่รู้วิชาการ

พระสงฆ์องค์ใดวิชาดี

แม่จงพาลูกนี้ไปฝากท่าน

ให้เป็นอุปัชฌาย์อาจารย์

อธิษฐานบวชลูกเป็นเณรไว้"

อยากจะเก่งแบบพ่อขุนไกร อยากจะเรียนวิชา ไม่มีความรู้สึกแม้แต่นิดเดียวว่าเรียนแล้วจะไม่สำเร็จ

"ครานั้นทองประศรีผู้มารดา

ได้ฟังลูกว่าหาขัดไม่

อันสมภารที่ชำนาญในทางใน

ท่านขรัววัดส้มใหญ่แลดีครัน"

วัดส้มใหญ่ตอนนี้อยู่แถวหนองขาว ท่าม่วงนี่เอง

"เจ้าคิดนี้ดีแล้วแก้วแม่อา

แม่จักพาไปฝากขรัวบุญท่าน"

ฝากหลวงปู่บุญ วัดส้มใหญ่

"จะได้รู้การณรงค์คงกระพัน

ให้เหมือนกันสืบต่อพ่อขุนไกร"

แม่ก็เหมือนกับลูก ไปเรียนแล้วต้องจบ ไปเรียนแล้วต้องสำเร็จ ก็คือสภาพสังคมเป็นอย่างนั้น ทุกคนเรียนได้ผลหมด คนก็เลยไม่คิดว่าวิชาการพวกนี้ยาก แม้แต่เด็ก ๆ อย่างพลายงาม ฝึกเองเรียนเองยังทำได้เลย