[เถรี]

การทำงานแต่ละครั้งอะไรที่ดีให้จดจำไว้ อะไรที่ไม่ดีก็เตรียมแก้ไข โดยเฉพาะอารมณ์ใจของเราเอง เวลาหิว เวลาเหนื่อย เวลาง่วง เราสามารถควบคุมรักษากำลังใจของตนเองได้หรือไม่ บุคคลถ้าหากว่าเจริญกรรมฐานจนกำลังใจเหนือร่างกาย สามารถที่จะสั่งร่างกายให้ทำงานทุกอย่างได้ แม้ว่าร่างกายจะไม่ไหวก็ตาม

ท่านทั้งหลายต้องดูพระอาจารย์มหาเอ (พระมหานันทวัฒน์ เขมธมฺโม ป.ธ. ๖) วัดปากน้ำภาษีเจริญ ถอดน้ำเกลือได้ก็มาร่วมงาน จะเดินเข้ามาช่วยงานแต่ละที แทบจะต้องอุ้มกันเข้ามา นั่นคือลักษณะการใช้กำลังใจควบคุมร่างกาย ซึ่งกระผม/อาตมภาพกับท่านอาจารย์มหาเอถือคติเดียวกัน ก็คือ "ในเมื่อร่างกายไม่ใช่ของกู กูก็ต้องใช้มึง ไม่ใช่ให้มึงมาบังคับกู" เรื่องพวกนี้ ถ้ากำลังใจยังไม่ถึง อย่าเพิ่งเลียนแบบ เพราะว่าถ้ากำลังใจไม่ถึง เราควบคุมร่างกายไม่ได้

มีญาติโยมบางท่านที่รู้จักกับกระผม/อาตมภาพมาประมาณ ๔๐ ปีแล้ว ด้วยความที่อายุใกล้เคียงกัน กำลังใจในการทำงานคล้ายกัน แต่กำลังสมาธิไม่เท่ากัน เมื่อถึงเวลาเห็นกระผม/อาตมภาพป่วย แล้วลากสังขารไปโน่นไปนี่ทำงานต่าง ๆ ได้เหมือนคนปกติ ก็เลียนแบบและทำตาม

พอตักเตือนไปก็ใช้คำพูดประมาณว่า "หลวงพี่ยังทำได้เลย" แต่ไม่ได้ดูว่ากำลังใจของตัวเองมีแค่ไหน ท้ายสุดก็ไปล้มฟาดพื้นให้เขาหามไปโรงพยาบาลเสียหลายรอบ..! ไม่รู้ว่าเข็ดหรือยัง ? ถ้ายังไม่เข็ด ก็ยังคงจะโดนหามไปอีก แต่ถ้าอยู่ในลักษณะนี้อีก ไม่นานก็จะโดนหามเข้าเมรุแทน..!

รู้ว่าไม่ไหวก็อย่าฝืน แต่ถ้าหากว่าฝืนได้ครั้งหนึ่งก็เท่ากับเรามีความก้าวหน้าขึ้นไปส่วนหนึ่ง คล้าย ๆ กับการขึ้นที่สูง สมมติว่าเราเดินขึ้นบันไดได้ครั้งละ ๑๐๐ ขั้น ถ้าฝืนเดินได้อีก ๓ - ๔ ขั้น ต่อไปกำลังใจก็จะบอกว่าต้องได้เท่านั้น เราก็จะมีพัฒนาการไปเรื่อย ๆ โดยเฉพาะคนที่จะทำประเภทนี้ต้องไม่กลัวตาย ถ้ายังกลัวตายอยู่ไม่สามารถที่จะทำได้ เพราะถ้าไม่ไหวเมื่อไร ร่างกายก็จะตายเอาจริง ๆ..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๓๑ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)