[เถรี]

ในเรื่องอื่น ๆ เรื่องของการจราจรก็สำคัญ ถ้าใครจอดรถไม่ดูตาม้าตาเรือ ประกาศแล้วไม่ย้าย สถานเบาก็ปล่อยลมยางทิ้งไปทั้ง ๔ เส้นเลย..! เรื่องพวกนี้ถ้าเมตตาเกินประมาณเมื่อไร ก็จะเจอแต่คนพาลเต็มบ้านเต็มเมือง ต้องรู้จักใช้อุเบกขาบ้าง เอาให้เขาลือกันไปทั้งประเทศเลยว่า มาวัดท่าขนุนแล้วถ้าผิดระเบียบจะเจออะไรบ้าง ?! บางอย่างถ้าหากว่าเราไปเมตตา ก็จะเจอแต่พวกไม่รู้ภาษามนุษย์

แบบเดียวกับพวกที่มาตั้งร้านขายทุเรียนหน้าวัด พวกคุณไปบอกให้รื้อ ๓ รอบ ๔ รอบ ก็ไม่รื้อ เพราะว่าพวกท่านมัวแต่ไปถกคารมกับเขา ไปใช้เหตุผลพูดคุยกัน กระผม/อาตมภาพออกไปถึงบอกว่า "รื้อเดี๋ยวนี้ ถ้าย้อนกลับมาอีกครั้งยังอยู่มีเรื่อง..!" จบแค่นั้น กลับไปเขาก็รื้อเรียบร้อยแล้ว ของบางอย่างถ้ามัวแต่ใช้เหตุผลอยู่ คนพาลเขาไม่ฟัง จะทำอะไรจึงต้องดูสถานการณ์และหน้างานตอนนั้นด้วย

ความจริงหน้าวัดเรามีเอาไว้ให้เขาค้าขายอยู่แล้ว แต่ปรากฏว่าไปเอาทุเรียนที่อื่นมาขายเป็นทุเรียนทองผาภูมิยังไม่พอ ยังเป็นทุเรียนอ่อนอีกด้วย พอถึงเวลาลูกค้าเขาก็โทรมาด่าที่วัด เพราะคิดว่าเป็นร้านค้าของวัด พอเราติดต่อไป ทางเจ้าของร้านแทนที่จะรีบชดเชยให้เขา กลับจะต้องให้เขาเอามาเปลี่ยน ไอ้คนมันกลับบ้านไป ๔ - ๕ วันแล้ว จะให้เอาทุเรียนที่ผ่ามาแล้วเปลี่ยน พูดได้ปัญญาอ่อนมาก..! เพราะฉะนั้น..วิธีเดียวก็คือมึงเลิกขายไปเลย..!

ถ้าหากว่าเราเมตตาแล้วเจอคนพาล ก็ต้องใช้อุเบกขา หรือไม่ก็รังสีอำมหิตแทน..! สมัยนี้คนไม่กลัวความดี มีแต่กลัวคนที่ชั่วกว่า ดังนั้น..ต้องทำให้เขารู้ว่าเราชั่วกว่า ถ้าอยากมีเรื่องเราพร้อม..! บางทีเรื่องพวกนี้ท่านทั้งหลายอาจจะยังทำกันไม่ได้ เพราะว่ากำลังใจยังไม่พอ คำว่า "กำลังใจยังไม่พอ" คือ "วางอุเบกขาไม่เป็น" พอถึงเวลาก็ไป รัก โลภ โกรธ หลง ตามสถานการณ์

พวกรุ่นเก่า ๆ อย่างปลัดแป๊ะ (พระปลัดวินัย ชาคโร) จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพตีเด็กวัด เด็กวัดจะกลัวมาก เพราะว่ากระผม/อาตมภาพไม่ได้ตีด้วยความโกรธ แต่ตีเพื่อบอกให้รู้ว่าทำผิด..! แล้วแต่ละคนที่โดนก็ยอมรับว่าตัวเองผิดจริง ๆ