[เถรี]

เมื่อคิดว่าตนเองรู้ครบถ้วนแล้ว ก็เริ่มให้รุ่นน้องออกแทนบ้าง เพื่อที่จะฝึกฝนเอาไว้ ไม่เช่นนั้นแล้วคนที่จะรู้เรื่องเหล่านี้มีน้อยมาก โดยเฉพาะบรรดาพระเถระที่เป็นหลักของวัด ส่วนใหญ่พอถึงเวลามีเจิมมีเสกเมื่อไร ก็จะบอกว่า "ท่านเล็ก..ไปทำให้เขาที"

กระผม/อาตมภาพโดนไปทุกงานจนต้องประท้วงว่า "หลวงพี่..อยู่กับหลวงพ่อมา ๑๐ กว่าปี ๒๐ ปี ไม่คิดจะเรียนเอาไว้บ้างเลยหรือครับ ?" "หลวงพ่อโอ" ของทุกท่านในวันนี้คือ ท่านพระครูสมุห์พิชิต ฐิตวีโร ตอบชัดมาก บอกว่า "เป็นแล้วมันเหนื่อย..!" แต่กระผม/อาตมภาพเห็นว่า ถ้าไม่เป็นมีแต่จะขายหน้าคนอื่นเขา..!

สิ่งหนึ่งที่ไม่ได้ศึกษาเอาไว้ ก็คือการกล่าวสัมโมทนียกถาก่อนที่จะกรวดน้ำรับพร เพราะว่าที่วัดท่าซุงไม่มีแบบนี้ แต่เมื่อย้ายออกจากวัดท่าซุงมาอยู่ที่วัดท่ามะขาม โดนมอบหมายให้กล่าวสัมโมทนียกถาแก่เจ้าภาพทำบุญ ก่อนที่จะมีการยถาฯ สัพพีฯ กรวดน้ำรับพรกัน จึงได้ฝึกฝนกันอยู่ระยะหนึ่ง ถึงได้เห็นว่าเป็นเรื่องที่ตรงกับสมัยพุทธกาล

ก็คือในสมัยนั้น บรรดาปริพาชกคือนักบวชนิกายอื่น ๆ เมื่อไปรับภัตตาหารที่ชาวบ้านเขาถวาย ไม่ว่าจะเป็นในบ้านหรือในเมืองก็ตาม ฉันแล้วก็จะบอกกล่าวแก่บรรดาญาติโยมทั้งหลายที่ไม่ค่อยได้เดินทาง แต่ตัวเองเป็นนักบวช เดินทางทั่วไปหมด โดยบอกเขาว่าทิศนั้นมีอะไร ทิศนี้มีอะไร บ้านนั้นนิยมซื้อข้าวของชนิดใด นิยมขายสิ่งของชนิดไหน ทิศใดมีโจรผู้ร้าย ทิศใดปลอดภัย จะบอกกล่าวในลักษณะแบบนี้ เพื่อที่ชาวบ้านซึ่งส่วนใหญ่แล้วค้าขายบ้าง เดินทางไปหาญาติพี่น้องต่างเมืองบ้าง จะได้วางแผนการเดินทางหรือการค้าขายได้ถูกต้อง

เมื่อพระภิกษุสงฆ์ในพระพุทธศาสนาปรากฏขึ้น ฉันภัตตาหารแล้วก็ลาเจ้าภาพเดินทาง ทำให้เขาบ่นว่าไม่มีการบอกกล่าวอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อเจ้าภาพเลย เมื่อความทราบถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ท่านจึงให้กล่าวสัมโมทนียกถา ซึ่งปัจจุบันนี้ พวกท่านเรียกว่า ยถาฯ สัพพีฯ นั่นแหละ ก็คือแนวทางการปฏิบัติธรรมในเบื้องต้น อย่างเช่นว่า

อภิวาทนสีลิสสะ นิจจัง บุคคลผู้มีปกติอ่อนน้อมต่อผู้ทรงศีล

วุฑฒาปจายิโน จัตตาโร ธัมมา วัฑฒันติ

ย่อมเป็นผู้เจริญด้วยธรรม ๔ ประการคือ อายุ วัณโณ สุขัง พลัง