[เถรี]

เรื่องต่อไปที่จะพูดถึงก็คือสองวันที่ผ่านมา กระผม/อาตมภาพฉันต้มยำเห็ดไป ๓ มื้อ เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าทางแม่ชีชื่น (อุบาสิกาชื่น ศรีสองแคว) หัวหน้าแม่ชีวัดท่าขนุน ไปเจอเห็ดหน้าตาประหลาด ดอกใหญ่เกือบเท่าถาด..! ขึ้นอยู่เป็นจำนวนมาก ไม่รู้จักว่าเป็นเห็ดอะไร นำมาสอบถาม กระผม/อาตมภาพก็ไม่รู้จักเหมือนกัน เมื่อแม่ชีถามว่า "กินได้ไหม ?" กระผม/อาตมภาพดมดูแล้วก็บอกโดยสัญชาตญาณว่า "กินได้"

ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่าคนกับสัตว์ของเราก็มีต้นเค้ามาเหมือนกัน ก็คือการกินสิ่งต่าง ๆ นั้น เราจะสังเกตว่าสัตว์ก็กินไปโดยสัญชาตญาณ ไม่ได้รู้ว่าเป็นพืชอะไร เป็นผลไม้อะไร หากแต่ว่าเมื่อดมดูแล้ว คาดว่าปลอดภัย ไม่มีอันตรายก็กินต่อ ๆ กันมา กระผม/อาตมภาพก็ใช้วิธีนี้ เมื่อดมกลิ่นดูแล้วว่าไม่มีอะไรแปลกปลอม จึง "ฟันธง" ไปว่าสามารถกินได้..!

แต่ปรากฏว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก็แทบจะน้ำตาไหล ก็คือแม่ชีจัดการทำต้มเห็ดมาต่างหาก ๑ ถ้วย ถวายให้กระผม/อาตมภาพฉันก่อนเป็นรูปแรก พูดง่าย ๆ ก็คือว่ามื้อแรก หลวงพ่อวัดท่าขนุนต้องฉันเห็ดนิรนามเพียงรูปเดียว ถ้าไม่มรณภาพเสียก่อน ส่วนที่เหลือก็จะทำให้กับพระเณรอื่น ๆ ได้ฉันบ้าง..! กระผม/อาตมภาพจึงซดหมดชามชนิดไม่เหลือเลยแม้แต่หยดเดียว แล้วก็ไปนอนภาวนารอเวลาตาย..!

แต่ปรากฏว่ามื้อเพลเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น แปลว่าสามารถที่จะกินได้จริง ๆ มาถึงมื้อเช้าและมื้อกลางวันในวันนี้ แม่ชีก็เลยทำต้มเห็ดมาถวายพระเณรทั้งวัด แต่ขอโทษ..คนกลัวตายมีมากกว่าคนไม่กลัวตาย เห็ดที่น่ากินมาก เนื่องเพราะว่าเนื้อนุ่ม ไม่มีความเหนียวเลย กลายเป็นของที่โดนรังเกียจ เหลืออยู่แทบทุกโต๊ะ..!

กระผม/อาตมภาพก็เลยต้องฉัน "เต็มคราบ" อยู่รูปเดียว เนื่องเพราะว่าถ้าตายก็จะได้หมดภาระไป ถ้าหากว่าไม่ตายก็จะได้จดจำไว้ว่าเห็ดดอกใหญ่เหมือนถาดแบบนี้ สามารถที่จะกินได้อย่างแน่นอน คิดดูแล้วก็เป็นเรื่องที่น่าขำมาก เนื่องเพราะว่าขนาดทดสอบด้วยตนเองไปแล้ว พระเณรที่เหลือก็ยังไม่ไว้วางใจ วันรุ่งขึ้นมา ผ่านไปอีก ๒ มื้อก็ยังมีคนระวังไม่ยอมฉัน จะดูว่าหลวงพ่อจะรอดหรือไม่รอด .! เป็นอะไรที่ค่อนข้างจะตลกมาก