[เถรี]

บางทีเพื่อนพระสังฆาธิการก็ตำหนิกระผม/อาตมภาพว่า "วัดท่าขนุนเข้มงวด โหดร้ายเกินไป พระยังไม่ถึง ๕ พรรษา ไม่ยอมปล่อยให้ออกไปไหน" กระผม/อาตมภาพแจ้งไปว่า ไม่ใช่ไม่ยอมปล่อยให้ออกไปไหน เขามีสิทธิ์ที่จะลาตามที่ทางวัดกำหนด แต่ว่าถ้ายังไม่ถึง ๕ พรรษา จะไม่อนุญาตให้ย้ายไปอยู่ที่อื่น ยกเว้นว่าพิจารณาแล้วว่าสถานที่นั้น มีพระอาวุโสซึ่งไปจากวัดท่าขนุน เป็นเจ้าอาวาส หรือเป็นประธานสงฆ์ดูแลอยู่ ก็จะพิจารณาอนุญาตให้เป็นราย ๆ ไป

เหตุเพราะว่าพระของเรามีกฎเกณฑ์อยู่ว่า ถ้ายังไม่ครบ ๕ พรรษาเรียกว่าพระนวกะ คือเป็นผู้ใหม่ต่อการบวช ยังศึกษาอะไรไม่ครบถ้วน ยังต้องอยู่ใน "นิสสัย" ก็คืออาศัยครูอุปัชฌาย์อาจารย์อยู่ พ้น ๕ พรรษาไปแล้ว ถ้าศึกษาดี พระอุปัชฌาย์อาจารย์พิจารณาแล้วถึงจะให้"นิสสัยมุตตกะ" คือพ้นจากการอยู่อาศัยครูบาอาจารย์ได้ แต่ถึงพ้น ๕ พรรษาไปแล้ว ถ้าพิจารณาว่ายังศึกษาไม่ดี ก็จะไม่ให้ไปอยู่ที่อื่นเช่นกัน นี่คือสิ่งที่ทำกันมาตั้งแต่สมัยพุทธกาล ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังอยู่ยงดำรงขันธ์ คอยดูแลคณะสงฆ์อยู่ เมื่อมาถึงปัจจุบันนี้ ก็โดนปล่อยปละละเลยไปมาก

สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังอยู่ที่วัดท่าซุง ทำหน้าที่ดูแลศาลานวราชบพิตร นอกจากจำหน่ายวัตถุมงคลแล้ว ยังต้องรับพระรับโยมที่ขออนุญาตเข้าพักด้วย มีอยู่วันหนึ่งเจอพระอาคันตุกะ เดินจีวรลากพื้นมาทีเดียว จึงบอกท่านว่า "คุณ..ห่มผ้าให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยมาขอเข้าพัก" ท่านบอกว่า "ช่วยห่มให้ผมด้วยครับ ผมเพิ่งบวชเมื่อเช้านี้เอง บวชแล้วก็ออกธุดงค์เลย..!"

กระผม/อาตมภาพได้ยินแล้วก็กลืนน้ำลายแทบไม่ลง ก็คือพระอุปัชฌาย์อาจารย์ก็ไม่สั่งไม่สอนอะไรเลย ท่านเองก็กล้าจนเกินงาม ไม่รู้เรื่องอะไรแม้แต่อย่างเดียว แต่บอกว่าออกธุดงค์ ประมาณว่าถ้าอยู่ต่อไปได้แล้วโด่งดังขึ้นมา จะได้มีประวัติสวย ๆ ว่าธุดงค์ตั้งแต่วันแรกที่บวช ซึ่งเป็นการอวดความโง่ของตัวเองชัด ๆ..! เพราะเท่ากับบอกคนอื่นว่าตัวเองผิดศีลอยู่ทุกวัน เนื่องจากยังเป็นพระนวกะ อยู่ภายใต้การปกครองดูแลของครูบาอาจารย์ ยังไม่ได้รับอนุญาตให้พ้นจากนิสสัย ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทุกอย่างที่ท่านทำจึงกลายเป็นสร้างอาบัติ คือศีลขาดใส่ตัวอยู่ทุกวัน..!