[หยาดฝน]

ท่านสาธุชนทั้งหลาย พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ในเรื่องของเจดีย์ทองคำ ซึ่งปรากฏมาในอรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท มีใจความโดยสรุปว่า การบูชาบุคคลผู้ควรบูชา คือ พระพุทธเจ้า และเหล่าพระอรหันตสาวก เป็นต้น ด้วยอามิส คือ เครื่องสักการะ มีดอกไม้ธูปเทียนเป็นต้น เป็นเหตุให้ได้บุญมาก เกินกว่าที่ใครจะนับได้ก็จริงอยู่ แต่ว่าก็เป็นผลเฉพาะบุคคล เป็นกุศลเฉพาะส่วนตัว

แต่ในมหาปรินิพพานสูตร พระองค์ทรงแสดงว่า หากพุทธบริษัทกระทำการบูชา ด้วยอามิสบูชาเพียงอย่างเดียว ไม่ฝักใฝ่ในพระธรรม พระพุทธศาสนาจะไม่สามารถดำรงคงอยู่ได้ แต่หากพุทธบริษัทยังศึกษาพระธรรม แสดงพระธรรม สาธยายพระธรรม ตรึกตรองพระธรรม และน้อมนำพระธรรมมาปฏิบัติอยู่ตราบใด พระพุทธศาสนาก็ยังชื่อว่าดำรงคงอยู่ตราบนั้น

ดังนั้น..พวกเราเหล่าพุทธบริษัท เมื่อได้ทำบุญในวันวิสาขบูชาด้วยอามิสบูชาอย่างนี้แล้ว ก็ควรที่จะบำเพ็ญกุศลที่สูงขึ้น ด้วยการปฏิบัติตามอธิษฐานธรรม ซึ่งก็คือ ธรรมะที่เป็นเครื่องตั้งมั่น ประดิษฐานตน เพื่อให้สามารถบรรลุผลเป้าหมายสูงสุด มีอยู่ ๔ ประการ ประกอบด้วย

๑) ปัญญา คือ ความหยั่งรู้ในเหตุผล พิจารณาให้เข้าใจสภาวะของสิ่งทั้งหลาย จนเข้าถึงความจริงของสิ่งนั้น ๆ
๒) สัจจะ คือ ความตั้งมั่นอยู่ในความจริง ที่กลั่นกรองจนรู้ชัดด้วยปัญญาแล้ว
๓) จาคะ คือ สละสิ่งที่ทำให้เกิดข้อผิดพลาดคลาดเคลื่อนจากความจริง นับตั้งแต่สละสิ่งของ จนถึงการสละกิเลส
๔) อุปสมะ คือ การสงบระงับความวุ่นวายอันเกิดจากกิเลส ทำจิตใจให้สงบเย็น ปลีกเร้นจากความขุ่นมัว