[เถรี]

จนกระทั่งเป็นที่พอใจแล้ว พวกเราก็เดินออกมา ให้คุณเอเรียกรถมารับ พอขึ้นรถมาเท่านั้นเอง ฝนก็เริ่มเปาะแปะลงมา แล้วก็กระหน่ำลงมาอย่างหนัก จนกระทั่งพวกเรามาขึ้นรถบัส ต้องวิ่งฝ่าฝนเปียกกันไปตาม ๆ กัน เมื่อขึ้นรถบัสเรียบร้อย พวกเราก็มุ่งตรงไปยังเมืองจันทิครห์ หรือออกเสียงตามภาษาอินเดียว่าเมืองจันตริก้าร์

เมื่ออยู่บนรถ พวกเราคำนวณว่าระยะทาง ๑๑๕ กิโลเมตรนั้น น่าจะใช้เวลาจากบ่าย ๒ โมงครึ่งจนถึง ๑ ทุ่มตรงเป็นอย่างน้อย หรือว่าอาจจะถึงทุ่มครึ่งด้วย แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะว่าสนามบินเปิดให้เช็คอินกันตอน ๒ ทุ่ม แล้วก็นั่งทำใจดูฝนตกกระหน่ำไปตลอดทาง ไม่ว่าจะไปถึงที่ไหน ฝนก็ไล่ตามไปที่นั่น แม้กระทั่งตอนพักเพื่อเข้าห้องน้ำห้องท่า พอเริ่มลงจากรถ ฝนก็เริ่มตก เหมือนกับตามหลังมาติด ๆ ก็ไม่ปาน..!

จนกระทั่งพวกเรามาถึงเมืองจันทิครห์ ทั้ง ๆ ที่ฝนตกรถติดสาหัสสากรรจ์ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเทวดาฟ้าดิน หรือว่า "เจ้าแม่นภิสราเทวี" ท่านสงเคราะห์แบบไหน จึงทำให้พวกเรามาถึงแค่ ๕ โมงกว่าเท่านั้น นายวิกรมก็เลยต้องพาพวกเรามาเดินห้างเพื่อรอเวลา ไม่เช่นนั้นแล้วต่อให้ไปสนามบินก็ไร้ประโยชน์ ไม่สามารถที่จะเช็คอินได้

พวกเราก็เลยเดินเข้าห้างสรรพสินค้า กระผม/อาตมภาพเดินหาห้องน้ำก่อน โดยมีทิดดอย (นายภาณุพงศ์ วังประภา) วิ่งส่งภาษากับคนข้างในนี้ ถามว่าห้องน้ำอยู่ด้านไหน ? เจ้าแม่นภิสราเทวีน่าจะรำคาญก็เลยชี้ว่า "ด้านโน้นเจ้าค่ะ" กระผม/อาตมภาพถามทิดดอยว่า "ใช่หรือไม่ ?" อีกฝ่ายวิ่งเข้าไปจนสุดแล้ว ถึงได้หันมาตะโกนว่า "ใช่ครับ"

เมื่อเดินเข้าไปถึงได้รู้ว่าทำไมถึงคิดว่าไม่ใช่ เพราะว่าต้องเลี้ยวถึง ๒ เลี้ยว ๓ เลี้ยว กว่าที่จะถึงห้องน้ำของเขา ต่อให้ยืนอยู่ใกล้ ๆ บริเวณนั้นยังไม่แน่ใจเลยว่า จะรู้หรือเปล่าว่ามีห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ? เมื่อเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ออกมาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน สำหรับท่านทั้งหลายจะได้ฟังกันโดยไม่ขาดตอน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๔ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)