[เถรี]

จนกระทั่งท้ายที่สุด เวลาประมาณทุ่มเศษ ๆ ของประเทศอินเดีย ถ้าหากว่าเป็นบ้านเราก็ตกประมาณ ๓ ทุ่มแล้ว พวกเรามาจอดรถใหญ่ มองเห็นทิวทัศน์รอบด้าน ที่เต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ เหมือนดวงดาวเต็มภูเขาไปหมด จนกระทั่งมีคนปากร้ายแซวว่า "สลัมลอยฟ้า" ชัด ๆ..!

พวกเรารออยู่พักหนึ่งก่อนที่รถเล็กจะมาขนกระเป๋า แล้วยังมีที่ว่างอยู่ น้องการ์ตูนจึงพากระผม/อาตมภาพและทิดเฟิร์ส (นายบัณฑิต เอี่ยมตระกูล) เดินทางล่วงหน้าขึ้นไปโรงแรม The Zion ก่อน

เมื่อได้ห้องพักเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพเองก็รีบส่งงานทั้งหมด เพื่อที่จะไม่ให้เหลือคั่งค้าง แล้วมาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน ญาติโยมทั้งหลายที่รอฟังอยู่ อาจจะสงสัยว่าทำไมถึงได้ช้านัก ก็เพราะว่าถนนหนทางเขย่าโครมคราม มีแต่เสียงแตรรถและเสียงเครื่องยนต์ ถ้าบันทึกเสียงจะมีเสียงรบกวนเป็นอย่างมาก..!

โรงแรม The Zion แห่งนี้ นอกจากจะสวยงามแล้ว ภายในห้องพักของกระผม/อาตมภาพ ยังมีพระพุทธรูปอยู่บนหิ้งเล็ก ๆ อีกด้วย แต่ว่าที่รู้สึกไม่เหมาะสมเลยก็คือ ทุกชั้นของเขาจะมีโต๊ะตั้งโทรศัพท์เตี้ย ๆ แล้วมีเศียรพระพุทธรูปอยู่ท่ามกลางพระหัตถ์ วางเป็นเครื่องประดับอยู่ ถ้าวางอยู่บนโต๊ะก็ไม่กระไรนัก แต่นี่วางอยู่ใต้โต๊ะเลย..! พูดง่าย ๆ ว่าเสมอกับเท้าของเรา ทำเอากระผม/อาตมภาพแทบไม่กล้าทีจะเดินเลยทีเดียว..!

ส่วนในล็อบบี้ ช่วงที่รับกุญแจนั้น มีรูปมหาเทพท่านหนึ่งยืนเป่าขลุ่ยอยู่ เป็นรูปปั้นสีขาว งดงามมาก ๆ เมื่อถาม "เจ้าแม่นภิสราเทวี" ว่าเป็นรูปของใคร ? ท่านบอกว่าเป็นรูปของพระกฤษณะ หรือถ้าหากว่าบางคนเรียกว่าพระรามบ้าง พระนารายณ์บ้าง แล้วแต่ว่าอยู่ในอวตารปางไหน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เป็นอันว่าคือ "พี่ใหญ่" ของพวกกระผม/อาตมภาพเอง ในเมื่อมี "พี่ใหญ่" คอยดูแลอยู่ด้วย คาดว่าคืนนี้จะได้พักกันอย่างมีความสุข

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๓ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)