[เถรี]

ดังนั้น..ถ้าหากว่าใครไปเจอชาอินเดีย ถ้าไม่ได้ชิมก่อนอย่าซื้อ รสชาติเหมือนแมงกระแท้ลวกน้ำร้อน..! กลิ่นฉุนมาก แต่ถ้าหากว่าใส่นมใส่เนยใส่น้ำตาลลงไปก็จะอร่อย แต่ถ้าลำพังชงน้ำเปล่าอย่าไปกินเลย เสียลิ้นเปล่า ๆ อาตมาซื้อเอาใจทัวร์แค่นั้นแหละ..! ทำเป็นว่าอยากได้นักหนา หมดไปพันกว่ารูปี ซื้อให้ไกด์มีกำลังใจว่า พามาเข้าร้านแล้วขายของได้ เอากลับมาก็ไล่ถวายพระไปหมด เพราะว่าตัวเองกินไม่ไหว ทำตัวเป็นคนมีน้ำใจ ไปต่างประเทศเอาของฝากมาให้ "มึงทนกินไปก็แล้วกันนะ..กูพอแล้ว" ว่าอย่างนั้นเถอะ..!

คราวนี้คนจีนพอกินชาก็เลยมีการค้าขาย มีการส่งขาย โดยเฉพาะเส้นทางหลักเลยก็คือจากเฉิงตูขึ้นไปลาซา เฉิงตูอยู่ในมณฑลเสฉวนของประเทศจีน อยู่ภาคกลางค่อนมาทางตะวันตกของจีน ต้องเดินขึ้นเหนือทะลุไปถึงลาซา ใช้เวลาเดินทางหนึ่งปี..! ก็แปลว่าถ้าใครไปกับคาราวานค้าขายโบราณของคนจีนยุคนั้น ออกจากบ้านทีอีกสองปีค่อยเจอกัน ถ้าเมียตั้งท้องอยู่กลับมาลูกก็พูดได้แล้ว..! เด็กจะจำได้หรือเปล่าว่าพ่อคือคนไหน ?

คราวนี้ปรากฏว่าหนทางยากลำบากมาก นอกจากผ่านป่าผ่านเขา ยังต้องเจอทั้งฝนทั้งหิมะ กว่าที่จะหลุดขึ้นไปได้ถึงลาซา ถึงมองโกเลีย ปรากฏว่าถุงใส่ชารั่ว น้ำฝนเข้าไปตอนไหนก็ไม่รู้ ?


ถึงเวลาเอาออกมาจะขาย ใบชากลายเป็นก้อนเลย สันดานพ่อค้าเอามาแล้วไม่ยอมขาดทุนหรอก ต้องหาทางขายจนได้ พอพวกลูกค้าที่ไม่รู้จักของถามว่า "อะไร ?" ก็บอกว่า "เป็นชาหมัก เป็นของดี คนรวยในเมืองเขากินกัน พวกเอ็งไม่มีโอกาสหรอก นี่ข้าอุตส่าห์เอามาโดยเฉพาะเลยนะ..!" เจ้าพวกนั้นก็เลยอยากกินบ้าง

แต่พ่อค้าฉลาด บอกต่อว่า "กินเฉย ๆ ไม่อร่อยหรอก ให้ต้มกับนมแพะ ใส่เกลือใส่เนยลงไปด้วย" โอ้โห..คราวนี้พอกลิ่นใบชาออก จากของห่วยที่ขายไม่ได้ กลายเป็นน่ากินมาก..!