[เถรี]

ส่วนใบชาคนจีนเขานิยมกินน้ำร้อนมากกว่าน้ำเย็น คราวนี้บรรดาพวกนักเขียน นักกลอน นักกวี เขามีอารมณ์ศิลปิน ก็ไปต้มน้ำร้อนกินกันใต้ต้นไม้ ใบหล่นลงไปตอนไหนไม่รู้ ? ปรากฏว่ากลิ่นและรสดีกว่าปกติ ก็เลยเด็ดเอามาลองต้มเองบ้าง แล้วก็พัฒนาจนกระทั่งมีการคั่วแห้ง กลายเป็นใบชาอย่างที่พวกเราเห็นกันในทุกวันนี้

ใบชาอย่างดีบางชนิด ราคาขีดละหลายหมื่นบาท เนื่องเพราะว่าหายาก สถานที่ปลูกมีน้อย ย้ายที่ไม่ได้ ย้ายแล้วตาย ใบชาทำให้ประเทศเล็ก ๆ หลายประเทศกลายเป็นเมืองขึ้นเขา อย่างแถว ๆ อินเดียตอนเหนือ จะมีอัสสัม สิกขิม ดาร์จีลิงก์ กาลิมปง เหล่านั้นเป็นต้น เพราะว่าพื้นที่เหมาะที่จะปลูกชา

พวกอังกฤษเมื่อขโมยต้นชาจากประเทศจีนได้ ก็ต้องหาที่เหมาะสมนอกประเทศจีนเพื่อที่จะปลูก แล้วส่งไปที่บ้านตัวเอง จึงอาศัยกองทัพอังกฤษเที่ยวไปไล่ยึดพื้นที่เหมาะสม ประเทศเล็ก ๆ เหล่านั้นก็เลยโดนยึดไปเป็นของอังกฤษ

จนกระทั่งอังกฤษถอนตัวออกจากอินเดีย ปล่อยให้ประเทศเหล่านั้นเป็นอิสระ แต่ว่าประเทศพวกนั้นก็ไม่กล้าอยู่ด้วยตัวเอง เพราะเกรงว่าจะโดนประเทศใหญ่กว่ายึดอีก จึงทำข้อตกลงกับอินเดีย ขอเป็นรัฐในอารักขาของอินเดีย อยู่ในลักษณะที่ว่าแบ่งผลประโยชน์ให้ แต่ถ้ามีศึกเสือเหนือใต้มา อินเดียต้องส่งกองทัพไปช่วย

ประเทศเล็ก ๆ เหล่านั้นจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งของอินเดีย แต่ไม่ใช่ประเทศอินเดีย อาตมภาพไปแถวนั้นสามวัน เจอตีตราพาสปอร์ตไปแปดดวง ! เพราะว่าแต่ละที่เท่ากับเป็นประเทศของตัวเอง เพียงแต่ว่าอินเดียช่วยดูแลให้ เพราะฉะนั้น..ในเมื่อเป็นประเทศตัวเอง ถึงเวลาการเข้าการออกก็ต้องเป็นไปตามหลักสากล ต้องใช้พาสปอร์ตไปขอวีซ่าผ่านเข้าไป จะเข้าออกวันไหนเขาก็จะตีตราให้

ไปทางนั้นไม่มีอะไร มีแต่ไร่ชา โดยเฉพาะใบชาที่มีชื่อเสียงส่งขายไปทั่วโลก จากประเทศเล็ก ๆ แถวนั้นมีใบชา ๗๐ กว่ายี่ห้อ ! แต่ละยี่ห้อก็คือมหาเศรษฐี เพราะว่าผลิตส่งอย่างเดียว แต่ขอโทษ..อาตมาไปทดลองมาแล้วทุกยี่ห้อ รสชาติสุนัขไม่รับประทาน..! มีอย่างเดียวคือชาขาวดาร์จีลิงก์ รสชาติใกล้เคียงกับชาจีน นอกนั้นเป็นพวกที่เขาเรียกว่าชาดำ ซึ่งเหมาะที่จะเอาไปทำชากะลัมไจ ซึ่งก็คือชานม ไม่ได้เหมาะที่จะเอามาชงกินอย่างของชาจีน