[เถรี]

หลังจากนั้นก็ได้เดินเข้าไปห้องข้างใน ซึ่งมีภาพทังกา ทั้งภาพวาดและภาพปักสวย ๆ งาม ๆ อยู่มากมาย ลูกเหมียว (นางนิภา ศิริวรดล) ซึ่งมากับทิดเต้อ (นายมานนท์ ศิริวรดล) มองตาโตไปที่สาวทิเบต ซึ่งเป็นผู้แนะนำสินค้าอยู่ภายในร้าน มองบนมองล่างอยู่หลายทีแล้วก็บอกว่า "หลวงพ่อ..เขาไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง แต่ยังสูงกว่าหลวงพ่ออีก..!"

กระผม/อาตมภาพบอกว่า "ได้ดูข่าวในพระราชสำนักหรือไม่ ? สมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี พระราชาธิบดีแห่งภูฏานนั้น องค์ในหลวงรัชกาลที่ ๑๐ ของเราว่าสูงใหญ่ชนิดฝรั่งยังอาย แต่สมเด็จพระราชาธิบดีจิกมี ยังสูงกว่าในหลวงของเราอีก..! ถ้าเป็นเผ่าพันธุ์ของทิเบตแท้ ไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายก็จะสูงระหงแบบนี้ทั้งนั้น"

เมื่อพวกเราเดินดูแล้วรู้สึกว่า ราคาของทังกาภายในนี้ค่อนข้างจะแพง แต่เป็นความแพงแบบสมเหตุสมผล ก็คือวาดด้วยมือทีละเส้นสาย ปักด้วยมือทีละเส้นสาย โดยเฉพาะมาดามชวง (นางสาวไพรินทร์ สุวิชชาญพันธุ์) ตอนที่นั่งรอเข้าเฝ้าองค์ดาไลลามะ เห็นแต่รัศมีสีแดงฉานครอบคลุมลงมาอยู่ตลอดเวลา พอมาเห็นองค์พระธยานิพุทธะกายสีแดงเข้าก็ "ถึงบางอ้อ" บอกทันทีว่าขอซื้อทังกาแผ่นนี้ พลิกดูราคาแล้วอยู่ที่ ๖๔,๗๒๐ รูปี จึงถามเขาว่าสามารถรูดบัตรได้หรือไม่ ? เจ้าหน้าที่บอกว่ารูดได้ "หม่าม้า" ของคณะก็เลยกระดี๊กระด๊าซื้อหาทันที เนื่องเพราะว่านึกออกว่าจะไปแขวนบูชาไว้ที่ไหน ?

โดยเฉพาะผู้แนะนำสินค้าบอกว่า ทังกาทุกภาพนั้นสร้างขึ้นด้วยมือของพระลามะ ทุกรูปจะต้องเข้าสมาธิเต็มที่ แล้วถึงจะเขียนลายแต่ละเส้น ปักด้ายแต่ละเส้น ถ้าหากว่าสมาธิลดลง ก็ต้องหยุดพัก จนกว่าจะหายเหนื่อยแล้วก็มาเข้าสมาธิเต็มที่ แล้วก็ค่อยเขียนหรือปักกันต่อ ก็แปลว่าสามารถที่จะบูชาเป็นวัตถุมงคลศักดิ์สิทธิ์ได้ โดยที่ไม่มีความจำเป็นต้องไปเข้าพิธีอีก

เมื่อได้สินค้ากันมาทุกคน แม้แต่กระผม/อาตมภาพก็ซื้อด้วยกล้องมาหลายชิ้น..! พวกเราก็ตรงไปยังร้านอาหารตรงปากทางออก ซึ่งได้สั่งอาหารบุปเฟต์เอาไว้ทั้งหมด ๒๓ ที่ พวกเราตักอาหาร ซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็คือผักกับผัก มีอย่างสุดท้ายเท่านั้นที่เป็นเนื้อไก่ อยู่ในลักษณะคล้ายกับผัดเปรี้ยวหวานบ้านเรา แต่ว่ารสชาติไม่ใช่ กินกันแล้วกินกันอีกจนแทบจะลุกไม่ไหว ไปเข้าห้องน้ำห้องส้วมกันแล้วมาขึ้นรถ เพื่อเดินทางไปยังสถานที่ต่อไป