[เถรี]

คณะของเราเดินกลับออกมาทางด้านนอก ซึ่งเป็นจุดที่ชาวซิกข์หญิงชายไปอาบน้ำศักดิ์สิทธิ์กัน น่าเสียดายว่าไม่สามารถที่จะลงไปร่วมกับเขาได้ ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจ แต่กระผม/อาตมภาพไม่ได้เตรียมผ้ามาเปลี่ยนด้วย บริเวณนั้นมีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง ซึ่งอยู่คู่กับศาสนาซิกข์นี้มาตั้งแต่ต้น เป็นจุดที่บุคคลค้นพบสระน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เป็นครั้งแรก

จากนั้นพวกเราก็เข้าไปชมภายในพิพิธภัณฑ์ชาวซิกข์ ไม่ว่าจะเป็นภาพประวัติบุคคลสำคัญ ภาพสิ่งของเครื่องใช้ที่บรรดาสุลต่านหรือมหาราชาชาวซิกข์เคยใช้ บรรดาอาวุธต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นมีด เป็นดาบ เป็นปืน ที่บรรดาวีรบุรุษผู้กล้าชาวซิกข์ใช้ต่อสู้อริราชศัตรู แล้วก็มีภาพของศาสนาอื่นที่รุกรานเข้ามา จับชาวซิกข์ทรมานด้วยการแล่เนื้อเถือหนังทีละชิ้น..!

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ทำให้เห็นว่า กว่าที่จะเขาจะมีสถานที่สำคัญเป็นหลักเป็นแหล่งอย่างสุวรรณวิหารนั้น ต้องทุ่มเทเลือดเนื้อและชีวิตแลกมาจริง ๆ ดังนั้น..ในสถานที่แห่งนี้ ถ้าหากว่าใครมารุกราน เชื่อว่าชาวซิกข์ทั้งหมดก็คงทุ่มเทเลือดเนื้อและชีวิตเข้าไปป้องกันอย่างแน่นอน..!

เมื่อออกมาทางด้านนอกแล้ว ก็มีบรรดาร้านขายของที่ระลึกต่าง ๆ จำนวนมาก ซึ่งแต่ละคนก็มาสะกิดเรียกกระผม/อาตมภาพ ถามว่า "เป็นพระจีนใช่หรือไม่ ?" กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่ยิ้ม ๆ ขืนตอบเมื่อไรจะมีนิทานเรื่องยาวเกิดขึ้น แล้วเราก็ต้องหลวมตัวซื้อของของเขาทันที..! แต่กระนั้นก็ตาม พวกเราจำนวนมากก็ซื้อกันไปจนได้ เรียกว่าสมยอมด้วยกันทั้งสองฝ่าย ไม่สามารถที่จะโทษใครได้

หลังจากนั้นก็ได้นั่งสามล้อกลับไปต่อรถบัส แล้วตรงไปยังร้านอาหาร ซึ่งต้องรอกันค่อนข้างนานทีเดียว ถึงจะมีอาหารต่าง ๆ ยกมาเสิร์ฟ แต่เป็นการเสิร์ฟอาหารคล้าย ๆ ภัตตาคารจีน ก็คือมาทีละอย่าง ทำให้คนฉันเร็วอย่างกระผม/อาตมภาพนั้น อิ่มเสียก่อนแล้วกว่าที่อาหารจะมาครบทั้งหมด..!

เสร็จจากตรงนั้น พวกเราก็มุ่งหน้าตรงไปยังเมืองธรรมศาลา รัฐหิมาจัล เนื่องเพราะว่าจะต้องขึ้นไปสักการะองค์ดาไลลามะ ซึ่งรถบัสจะต้องใช้เวลาในการเดินทางอย่างน้อย ๖ ชั่วโมง ในระหว่างที่พักเข้าห้องน้ำ กระผม/อาตมภาพจึงฉวยโอกาสบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนในวันนี้เอาไว้ก่อน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๓๐ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)