[เถรี]

กระผม/อาตมภาพก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เนื่องจากสมัยก่อนนั้น พวกเราเห็นว่าภาษาอังกฤษเป็นภาษาของผู้เจริญแล้ว ดังนั้น..ในสมัยของรัชกาลที่ ๕ รัชกาลที่ ๖ จึงมีการใช้ภาษาอังกฤษทับศัพท์หลายสิ่งหลายอย่างที่ยังไม่มีในเมืองไทย แต่ว่ามาเรียกตามแบบลิ้นของคนไทย

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น คำว่า "โทรเลข" ซึ่งภาษาอังกฤษว่า Telegraph มาถึงเมืองไทยก็เลยกลายเป็น "ตะแล็ปแก๊ป" เหล่านี้เป็นต้น ดังนั้น..ถ้าหากว่ารถเข็น Trolley กลายเป็นรถสาลี่ ก็น่าจะพอฟังขึ้น ในภายหลังสิ่งทุ่นแรงต่าง ๆ เหล่านี้มีการใช้น้อยลง จนแทบจะต้อง "ยกขึ้นหิ้ง" หรือ เข้าพิพิธภัณฑ์ คนรุ่นหลังถึงจะได้ดูได้เห็นกัน

โดยเฉพาะเมื่อมาใช้รถยนต์แล้ว หลายท่านคงไม่ทราบว่าคนไทยเคยสร้างรถของตนเอง ซึ่งมีอยู่สองยี่ห้อด้วยกัน ยี่ห้อแรกเรียกว่า "รถสิงห์สยาม" ยี่ห้อที่สองเรียกว่า "รถพลายน้อย" ซึ่งสิงห์และพลายก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นช้างและสิงห์ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็น่าที่จะสามารถทำให้คนนิยมได้

แต่เนื่องจากว่าฝีมือการสร้างใหม่ ๆ นั้น รถออกมาลักษณะเป็นกล่องสี่เหลี่ยมมากกว่า..! จึงทำให้ไม่ได้รับความนิยม ใช้อยู่ไม่นานก็สูญหายไปเฉย ๆ แม้แต่ยุคหลังของเราก็มีรถกระบะที่สร้างขึ้นมา ในลักษณะแข่งขันกับพวกรถกระบะสายหลัก ชื่อว่า VMC ซึ่งอยู่ในระยะที่ไม่นานมานี้เอง ถ้าค้นหาข้อมูลก็น่าพอจะมีอยู่ แต่ก็ไม่ได้รับความนิยม ท้ายที่สุดก็สูญหายไปจากยุทธจักรอีกเช่นกัน..!

ดังนั้น..ในเรื่องของบรรดาเรื่องทุ่นแรงต่าง ๆ ที่บรรพบุรุษของเราสร้างเอาไว้ จนกลายเป็นภูมิปัญญาที่เหมาะสมกับพื้นบ้านหรือว่าท้องถิ่น ไม่ว่าจะเป็นเรือ เป็นเกวียน เป็นระแทะ เป็นรถเข็น ปัจจุบันนี้แทบจะไม่เห็นใครเขาใช้งานกันอีกแล้ว ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่า "สัพเพ สังขารา อนิจจา สรรพสิ่งทั้งหลายนั้นหาความเที่ยงแท้แน่นอนไม่ได้" อย่างที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเอาไว้จริง ๆ ก็คือ เกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง และสลายตัวไปในที่สุด

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๘ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)