[เถรี]

ในเรื่องของสิ่งของที่ใช้ในการทุ่นแรงการขนส่งต่าง ๆ นั้น แต่เดิมก็มี "เกวียน" เป็นหลัก ซึ่งต้องชื่นชมว่าบรรพบุรุษของเรานั้น ช่างคิดค้นสิ่งทุ่นแรงต่าง ๆ ขึ้นมาได้ และจัดสร้างขึ้นมาอย่างประณีตทีเดียว โดยเฉพาะเกวียนบางหลังนั้น มีการจักหวาย สานประทุนเกวียนกันแดดกันฝนเป็นอย่างดีอีกด้วย ดูแล้วน่าชื่นชมแทนเจ้าของเกวียนเป็นอย่างมาก และวัวเทียมเกวียนแต่ละตัว ก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี เลี้ยงดูจนอ้วนท้วนสมบูรณ์ เหมาะสมที่จะใช้งาน

เส้นทางไหนที่เป็นทางเกวียนของหมู่บ้าน หรือว่าทางเกวียนระหว่างตำบล ส่วนใหญ่แล้วถ้าเกวียนแล่นลงไปแล้วก็แปลว่าต้องวิ่งต่อไปยันสุดปลายทางเลย เนื่องเพราะว่าดินตรงนั้นโดนล้อเกวียนบดจนลึกเป็นศอก ทำให้ล้อเกวียนเมื่อลงไปแล้ว เท่ากับโดนบังคับให้อยู่กับที่ ไม่สามารถที่จะหลุดจากร่องได้ ต้องวิ่งไปเรื่อยเปื่อย ต่อให้เจ้าของไม่บังคับวัว วัวก็ไม่สามารถที่จะลากเกวียนออกนอกลู่นอกทางได้

เครื่องทุ่นแรงอีกอย่างเรียกว่า "ระแทะ" เกวียนนั้นใช้เทียมด้วยวัวคู่ แต่ระแทะนี้ใช้เทียมด้วยวัวหรือควายตัวเดียว หรือที่กระผม/อาตมภาพเคยเห็นของต่างประเทศ เขาใช้เทียมล่อ หรือว่าเทียมด้วยม้าก็มี ระแทะนั้นจะมีคานยาวออกมาแล้วก็ผูกเอาไว้กับเชือก ในส่วนที่จะใช้สำหรับบังคับ ก็จะมีลักษณะเหมือนกับแอก สวมกับด้านหลังของวัวหรือว่าล่อนั้น แล้วก็มีผ้าหนา ๆ รองรับ มีเชือกผูกโยง เพื่อที่จะลากไปได้

นอกจากเกวียนและระแทะแล้ว ภายหลังยังมี "รถสาลี่" ขึ้นมาด้วย ซึ่งก็คือรถสองล้อ ลักษณะทรงคล้ายเกวียนแต่เตี้ยมาก แล้วก็มีไม้ต่อยื่นออกมา พร้อมกับคานขวาง ให้เราใช้เข็นสิ่งของต่าง ๆ ไปได้ ไม่ว่าจะเป็นการบรรทุกน้ำ บรรทุกฟืน บรรทุกพืชผักสวนครัวต่าง ๆ บางแห่งเรียกว่า "รถยู้" ก็คือรถสำหรับเข็นของ แต่ว่าบางแห่งเรียกว่า "รถสาลี่" แล้วส่วนใหญ่ก็ได้ยินว่ารถสาลี่กันทั้งนั้น มีผู้รู้สันนิษฐานว่ามาจากภาษาอังกฤษว่า Trolley ก็คือรถเข็นนั่นเอง