[เถรี]

บางอย่างบางทีญาติโยมก็ทำแบบที่ไม่บอกไม่กล่าว ทำให้พระของเราต้องเดือดร้อน เนื่องจากว่าพระมีราคาแค่ ๙๙ สตางค์ เรื่องของบัญชีเงินทองต่าง ๆ จึงต้องระมัดระวังตัวสุดขีด พลาดเมื่อไรจะไม่เหลือความเป็นพระเอาไว้ คราวนี้ ๙๙ สตางค์มาเจอ ๑ ล้านบาทเข้า ก็เป็นอันว่า "พูดไม่ออกบอกไม่ถูก" กว่าที่จะหาเจ้าของเจอก็ทำเอากังวลจนแทบจะนอนไม่หลับ..!

อีกส่วนหนึ่งที่อยากจะกล่าวถึงก็คือ ญาติโยมบางท่านชอบ "ฟังไม่ได้ศัพท์ จับเอาไปกระเดียด" ทำอะไรอยู่ในลักษณะเมตตาต่อพระ แต่โง่ไปหน่อย..! อย่างกระผม/อาตมภาพบอกว่า พกรูปหล่อท้าวเวสสุวรรณไปต่างประเทศ ก็คือรูปหล่อเล็ก ๆ ประมาณข้อนิ้วก้อยเท่านั้น ที่ปรารภว่าความจริงอยากได้รูปหล่อท้าวธตรฐมากกว่า เพราะสนิทสนมกับเป็นการส่วนตัว ญาติโยมก็เมตตามาก ส่งรูปหล่อท้าวธตรฐสูง ๒ ฟุตมาให้..! แล้วมึงจะให้กูเลี่ยมขึ้นคอไปต่างประเทศอย่างไร ? บุคคลบางประเภท "ฟังไม่ได้ศัพท์ จับเอาไปกระเดียด" ยังไม่พอ ยังไม่มีความเป็นวัวปนอยู่บ้างเลย..! จึงทำให้เกิดปัญหาขึ้นอยู่กับพระอยู่เสมอ

เรื่องพวกนี้ถ้าท่านทั้งหลายยังเจริญอายุกาลพรรษาไปเรื่อย ๆ ก็จะเจอมากขึ้นไปเรื่อย แล้วก็อย่างที่กระผม/อาตมภาพต้องมานั่งถอนใจ ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ว่า สุทนฺโต วต ทเมถ อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม เพราะว่ายากสอนยากกันได้ขนาดนั้นจริง ๆ ถ้าถึงขนาดองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าออกพระโอษฐ์มา ก็แปลว่าเป็นของที่เที่ยงแท้แน่นอนไปแล้วว่า ร้อยละ ๙๐ ต้องเป็นอย่างนั้น..!

สำหรับวันนี้มาใช้เวลาที่เหลือเล็กน้อยมา "เล่าความหลัง" กันต่อไป ในสมัยนั้น การคมนาคมส่วนใหญ่นิยมทางเรือ แต่ด้วยความที่บ้านของโยมพ่อนั้นห่างจากแม่น้ำลำคลองมาก จึงต้องอาศัยรถเป็นหลัก แล้วรถตอนแรกก็เป็นรถเมล์โครงไม้ หัวโต ๆ ที่จะต้องใช้เครื่องมือไปหมุนตรงหัวเครื่อง เพื่อที่จะให้จุดติด ความเร็วก็น่าจะไม่เกิน ๓๐ - ๔๐ กิโลเมตร/ชั่วโมง พูดง่าย ๆ ว่า ถ้าใครวิ่งเร็ว ๆ ก็แซงรถได้เลย..!