[เถรี]

วิธีรักษาก็มีแต่ "ตำรายาผีบอก" ซึ่งจะต้องต้มด้วยลูกยอสุกผสมกับสมุนไพรอื่น ๆ ใส่ตัวยาต่าง ๆ กันทีหนึ่งก็เป็นปีบ ถึงเวลาต้มก็ส่งกลิ่นเหม็นไป ๘ บ้าน ๑๐ บ้าน..! ทำให้ทุกคนรู้ว่าไอ้บ้านนี้แหละมีคนป่วยเป็นโรคผู้หญิง ซึ่งความจริงน่าจะเรียกว่าโรคผู้ชายมากกว่า แล้วถ้าหากว่าใครมีเมียอยู่ก็เอามาให้เมียเดือดร้อนด้วย เพราะว่าอวัยวะผู้หญิงนั้น สลับซับซ้อนกว่าผู้ชายหลายเท่า ทำให้ถึงเวลาเจ็บไข้ได้ป่วยแล้ว รักษายากกว่าผู้ชายอย่างชนิดที่แทบจะฆ่าผัวตายไปเลย..!

สถานที่ซุกซนในสมัยกระผม/อาตมภาพเด็ก ๆ นั้น อยู่ที่หลัง "โรงกระดานพงศ์เสรี" ภาษาชาวบ้านเขาเรียกว่า "ซ่องหลังโรงกระดาน" กระผม/อาตมภาพก็ไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้ว่าสถานที่นั้นเป็นอย่างไร แต่สงสารเจ้าของโรงกระดานซึ่งเป็นเถ้าแก่ใหญ่ขายไม้ ไม่ได้รู้เห็นเป็นใจอะไรด้วย แต่ซ่องดันไปตั้งอยู่หลังโรงกระดาน เพราะว่าโรงกระดานเป็นอาคารใหญ่โตมโหฬาร มีสังกะสีตีปิดมิดชิด ๓ ด้าน ยกเว้นด้านหน้า ซึ่งเป็นหน้าถังปิดเปิดแบบประตูพับ เปิดให้รถสิบล้อเข้าออก เพื่อขนไม้ไปส่งลูกค้าได้ ในเมื่อด้านหลังปิดมิดชิดและใหญ่โตมาก จึงทำให้พวกผู้ชาย "หน้าบาง" สามารถที่อาศัยลัดเลาะหลบหลีกสายตาคนอื่นเพื่อไปเข้าซ่องได้..!

และที่อัศจรรย์ที่สุดก็คือสถานที่บริเวณนั้น ซึ่งห่างจากบ้านของกระผม/อาตมภาพประมาณ ๑๐ กิโลเมตร จนกระทั่งทุกวันนี้ก็ยังเหมือนกับเป็นอาถรรพ์ของดงคนบาปหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ ? ทั้งที่รอบข้างเจริญรุ่งเรืองกันหมดแล้ว แต่ที่นั่นยังหาความเจริญไม่ได้มาจนทุกวันนี้ เป็นเพราะว่าคนรังเกียจหรือว่าต้องอาถรรพ์จริง ๆ ก็ไม่อาจที่จะกล่าวได้เต็มปากเต็มคำนัก..!

รู้แต่ว่าสมัยนั้น พอเริ่มเป็นหนุ่มขึ้นมาก็จะต้องไปหาทาง "ขึ้นครู" กัน แต่การ "ขึ้นครู" ในที่นี้อาจจะมีโรคภัยไข้เจ็บแถมมาด้วย กระผม/อาตมภาพเองก็ได้ยินผู้ใหญ่พูดถึงในสภากาแฟ ในเรื่องของการ "ขึ้นครู" และสารพัดวิธีการ ซึ่งพูดกันแบบไม่ยั้งปาก เด็ก ๆ แม้ว่าจะอายแสนอายแต่ก็เงี่ยหูฟัง เพราะว่าส่วนหนึ่งก็สนุกสนาน ส่วนหนึ่งก็เป็นประสบการณ์ เผื่อว่าตนเองต้องไป "ขึ้นครู" บ้าง แต่จนแล้วจนรอดมาจนอายุ ๖๐ กว่าปี กระผม/อาตมภาพก็ยังไม่เคย "ขึ้นครู" ดูสักที..!