[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๖ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ ต้องบอกว่า "บุญพาวาสนาช่วย" เนื่องเพราะว่าท่านเจ้าคุณอาจารย์พระพรหมวัชรธีราจารย์, ศ., ดร. (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ, ป.ธ. ๙) องค์อธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยนั้น ท่านมีภารกิจมาก จึงเปลี่ยนกำหนดการมามอบวุฒิบัตรผู้ผ่านโครงการ Upskills การสอนวิชาศาสนาเปรียบเทียบในวันนี้

กระผม/อาตมภาพจึงต้องทำหน้าด้าน ๆ เข้าไปกราบเรียนท่านว่า จำเป็นจะต้องเดินทางกลับ เพราะว่าวัดท่าขนุนนั้นเป็นเจ้าภาพในการจัดประชุมคณะสงฆ์อำเภอทองผาภูมิของเดือนนี้ ซึ่งถ้าหากว่ามีเรื่องจำเป็นก็ไม่มีปัญหาอะไร พระผู้ใหญ่ที่ท่านมีภารกิจมาก ก็ย่อมเข้าใจดีว่าเวลานั้นสำคัญเป็นอย่างยิ่ง แทบจะต้องหั่นกันเป็นชิ้น ๆ มาใช้งานในแต่ละวัน ท่านจึงอนุญาตให้เดินทางกลับได้

แต่ว่าเส้นทางสายปากช่อง - หนองแค ลงกรุงเทพฯ นั้น นอกจากรถทั่วไปมากเป็นปกติแล้ว บรรดารถใหญ่ไม่ว่าจะรถบรรทุก ๑๘ ล้อ ๒๒ ล้อ หรือว่ารถพ่วง รถหัวลากเหล่านั้น ล้วนแล้วแต่วิ่งตามใจฉัน ก็คือเลนไหนไปได้กูก็ไปเลนนั้น..! ไม่ได้สนใจว่ารถหนักจะต้องวิ่งซ้าย ทำให้รถคันอื่นพลอยติดไปหมดทั้งถนน ต้องค่อย ๆ คลานตามกันไป กระผม/อาตมภาพจึงต้องหาเวลามาบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุน เพื่อ "เล่าความหลัง" ต่อจากเมื่อวานนี้กันต่อไป

เมื่อวานได้กล่าวถึงเรื่องของโรคภัยไข้เจ็บ โรคสำคัญของผู้หญิงอีกโรคหนึ่งนั้นเป็นธรรมชาติ แต่ถือว่าเป็นโรคเหมือนกัน ก็คือการตั้งท้องและคลอดลูก ก็จำเป็นจะต้องมีผู้เชี่ยวชาญมาช่วยเหลือในการคลอด ที่เรียกกันว่า "หมอตำแย" หมอตำแยที่มีฝีมือดี ๆ นั้นมักจะโดนจองตัวกันข้ามปี และหนึ่งในนั้นก็คือโยมแม่ของกระผม/อาตมภาพเอง เพราะว่าโยมแม่มีลูกมาก คลอดลูกจนชำนาญ สามารถทำหน้าที่หมอตำแยได้เลย..!

กระผม/อาตมภาพเองนั้น โยมแม่ก็ไปคลอดที่กลางทาง เนื่องเพราะว่าเดินทางไปแลกข้าวที่บ้านสระ ซึ่งเป็นหมู่บ้านลาวโซ่ง ขากลับปวดท้อง คลอดกระผม/อาตมภาพที่กลางทาง จัดการตัดสายสะดือ ห่อตัวด้วยผ้า แล้วก็ใส่หาบ หาบกลับมาพร้อมกับข้าวเปลือกนั่นแหละ..! จะว่าไปแล้วกระผม/อาตมภาพน่าจะเป็นคนรวย เกิดบนกองทรัพย์สมบัติเหมือนกัน เพราะว่าในสมัยโบราณนั้น เขาถือข้าวเปลือกเป็นทรัพย์สินสำคัญอย่างยิ่งชนิดหนึ่ง