[เถรี]

สมัยนั้นส่วนใหญ่แล้วก็จะเลี้ยงหมู เลี้ยงเป็ด เลี้ยงไก่เอาไว้ใต้ถุนบ้าน ถึงเวลาหุงข้าวในลักษณะที่เรียกว่า "หุงเช็ดน้ำ" ก็จะรินน้ำข้าวลงไปในรางไม้ไผ่ที่เป็นไม้ไผ่ลำโต ๆ ผ่าครึ่งแล้วก็เลาะข้อกลางออก เหลือแต่หัวท้ายปิดเอาไว้ เทน้ำข้าวลงไปในนั้น หมูหมากาไก่แย่งกันกินอุตลุด ซึ่งก็เป็นเรื่องแปลกที่ว่า ทั้ง ๆ ที่กินแค่นั้น แต่เรื่องบรรดาผักหญ้าต่าง ๆ ตลอดจนกระทั่งสัตว์เล็กสัตว์น้อยในป่าในดงมีมาก พวกหมาพวกหมูต่าง ๆ จึงหากินกันเองตามอัธยาศัย แต่ละตัวล้วนแล้วแต่อ้วนแน่น บางตัวก็ถึงขนาดพุงลากพื้นไปเลยก็มี..!

หมูในสมัยก่อนนั้นเป็นพันธุ์พื้นเมืองตัวดำ ๆ ถ้าหากว่ามีผสมหมูพันธุ์ที่เขาเรียกว่า "หมูเกษตร" ก็มีลายดำขาวด่าง ๆ แต่ว่าส่วนใหญ่แล้ววิ่งจี๋เหมือนอย่างกับลมพัด พูดง่าย ๆ ว่าถ้าหากจะจับหมูนี่ เป็นอะไรที่เรื่องใหญ่มาก ถึงขนาดต้องเอาตาข่ายมาล้อมกัน เพื่อที่จะต้อนหมูไปเข้า "กระชุ" ซึ่งเป็นเครื่องมือบรรจุหมูที่สานมาจากหวาย ด้านก้นเล็กลงหน่อย แล้วก็มาขยายออกด้านหัวที่หมูจะต้องมุดเข้าไป เมื่อหมูมุดเข้าไปแล้วยกขึ้น ขาหมูก็จะลอดตากระชุออกมา ทำให้ไม่สามารถที่จะเดินได้ โดนหามไปไหนก็ต้องไปแต่โดยดี..!

การที่จะฆ่าหมูนั้นก็ต้องซื้ออาชญาบัตรเสียภาษี ดังนั้น..เขาจะฆ่าหมูได้ก็ต่อเมื่อมีงานบุญหรือว่างานศพ เป็นการบอกกล่าวขออนุญาตต่อผู้ใหญ่บ้านและกำนัน ซึ่งจะแจ้งแก่สรรพสามิตว่า บ้านนี้จะมีการฆ่าหมู เพื่อที่จะใช้ในงานอะไรบ้าง บางทีเจ้าหน้าที่มาตรวจ ก็ต้องแบ่งให้เขาไป ๒ กิโลกรัม ๓ กิโลกรัมเหมือนกัน..!

เครื่องมือในการชั่งก็เป็น "ตาชั่งจีน" ซึ่งจะเป็นคานยาว ๆ ด้านหนึ่งจะเป็นจานโยงกับโซ่เล็ก ๆ สำหรับวางสิ่งของ อีกด้านหนึ่งเป็นตุ้มน้ำหนักที่รูดไปแล้วจะมีขีดบอกน้ำหนักอยู่ ถ้าหากว่าวางของลงไปแล้วก็หิ้วโซ่ที่อยู่ตรงกลางขึ้น ค่อย ๆ เลื่อนลูกตุ้มนั้นไปทางด้านท้ายเรื่อย ๆ พอคานอยู่ตรงกลางพอดีก็จะรู้ว่าน้ำหนักเท่าไร สมัยก่อนเรียกว่า "ตาชั่ง" บ้าง "ตาเต็ง" บ้าง ภายหลังถึงได้มีเครื่องชั่งมาตรฐานที่เป็นจานขึ้นมา ไม่เช่นนั้นแล้วก่อนหน้านั้นเป็นการใช้ "ตาชั่งจีน" ทั้งนั้น

เครื่องใช้ไม้สอยอื่น ๆ ส่วนใหญ่ก็ผลิตขึ้นมาจากวัสดุในป่า ไม่ว่าจะเป็นไม้ เป็นหวาย หรือว่าไม้ไผ่ สานเป็นข้าวของเครื่องใช้ บางคนฝีมือละเอียดยิบจนกระทั่งผู้หญิงยังต้องอาย ใครฝีมือดี ๆ ก็มักจะจีบสาวได้ง่าย..! เพราะว่าผู้หญิงมักจะมาขอให้ช่วยสานกระบุง ตะกร้า กระจาดให้