[เถรี]

อาตมภาพปฏิบัติธรรมตั้งแต่เด็ก ๆ ยังเรียนหนังสืออยู่ ครูทุกท่านบอกว่า "บ้า" เพื่อนทุกคนบอกว่า "บ้า" พ่อแม่พี่น้องบอกว่า "บ้า" แต่อาตมภาพรู้อยู่ว่าตัวเองทำอะไร ? ทำแล้วจะได้อะไร ? จึงไม่ได้สนใจคำพูดคนอื่น พูดง่าย ๆ ว่า มีปัญญาก็พูดไป เดี๋ยวเหนื่อยมึงก็เลิกเอง..!

ดังนั้น..ท่านทั้งหลายจะเห็นว่าการที่เราดำเนินชีวิตอยู่ในโลก และมีแต่สิ่งที่บั่นทอนกำลังใจของเรา จะมัวไปท้อถอย จะมัวไปซึมเศร้า แล้วท้ายที่สุดก็กลายเป็นทำร้ายตัวเอง ทำลายตัวเอง ก็คือละทิ้งการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบไป เพราะยังอาศัยลมปากของคนอื่นเป็นประมาณ ถ้าอย่างนั้นจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่สุด

เพราะว่าเมื่อถึงเวลา คนพูดลงนรก เราก็เต็มใจกระโดดลงไปกับเขา..! ทั้ง ๆ ที่เรามีโอกาสไปสวรรค์ ไปพรหม ไปพระนิพพาน ก็ต้องบอกว่าเพื่อนเขาโง่..แต่เราโง่กว่า..! เพราะว่าเราไปละโอกาสอันดีของตนเองเสีย

ยิ่งบรรดาผู้ที่เข้ามาบวช เป็นพระภิกษุ เป็นสามเณร เป็นแม่ชี ถือว่าเป็นปูชนียบุคคลที่คนอื่นเขาเคารพบูชา คนอื่นเขาหวังพึ่งพา แต่เรากลับทำตัวเหลวไหล แค่หน้าที่ของตนก็ทำให้ดีไม่ได้ แล้วจะนำคนอื่นเขาให้ดีได้อย่างไร ?